скарыста́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад скарыстаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарысто́ўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. скарыстоўваць — скарыстаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́карыстаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

Скарыстаць, ужыць з карысцю.

В. спецыяліста.

В. матэрыял.

В. зручны момант.

В. вопыт перадавікоў.

|| незак. выкарысто́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. выкарыста́нне, -я, н. і выкарысто́ўванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скарысто́ўваць (што) несов. испо́льзовать; по́льзоваться (чем); применя́ть, употребля́ть; см. скарыста́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

испо́льзовать

1. сов. вы́карыстаць, скарыста́ць; ужы́ць;

2. несов. выкарысто́ўваць, скарысто́ўваць; ужыва́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зачарці́ць, ‑чарчу, ‑чэрціш, ‑чэрціць; зак., што.

Пакрыць лініямі, рысамі; скарыстаць пад чарцяжы. Зачарціць ліст паперы. Зачарціць увесь альбом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

примени́ть сов.

1. (приложить) прымяні́ць; (употребить) ужы́ць; (использовать) вы́карыстаць, скарыста́ць;

примени́ть статью́ зако́на прымяні́ць арты́кул зако́на;

примени́ть на пра́ктике ужы́ць (вы́карыстаць, скарыста́ць) на пра́ктыцы;

2. (приспособить) прыстасава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перанасяле́нне, ‑я, н.

Адносны лішак насельніцтва, уласцівы капіталістычнаму грамадству, дзе частка працаздольнага насельніцтва пазбаўлена магчымасці скарыстаць свае сілы для атрымання сродкаў існавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зрасхо́даваць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.

Скарыстаць для якой‑н. мэты, патраціць на што‑н. (звычайна поўнасцю, усё). Зрасходаваць грошы. Зрасходаваць боепрыпасы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самавыхвале́нне, ‑я, н.

Усхваленне, праслаўленне самога сябе, сваіх заслуг, здольнасцей і пад. Лабановіч заўважыў схільнасць рэдактара да самавыхвалення і вырашыў скарыстаць гэта. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)