асёл, асла, м.
1. Роднасная каню ўючная свойская жывёліна, звычайна шэрай афарбоўкі, з доўгімі вушамі.
2. Лаянк. Пра дурнога, тупога, упартага чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інды́к, ‑а, м.
Вялікая свойская птушка сямейства фазанавых, якую разводзяць для атрымання мяса; самец гэтай птушкі.
•••
Змяняць быка на індыка гл. змяняць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гусь, -і, мн. гу́сі, -е́й, ж.
Дзікая і свойская вадаплаўная птушка з доўгай шыяй.
Як з гусі вада (таксама перан.: нічога не дзейнічае).
|| памянш.-ласк. гу́ска, -і, ДМ -сцы, мн. -і, -сак, ж.
|| прым. гусі́ны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
перале́так, ‑тка, м.
Цяля, ягня і пад. свойская жывёла прыблізна паўгадавога ўзросту (якая толькі пералетавала). Са Сцяпанавага двара імкліва выбегла цялушка-пералетак. Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
але́нь, ‑я, м.
Свойская і дзікая жвачная жывёліна атрада парнакапытных з галінастымі рагамі і кароткім хвастом. Паўночны алень. Алень-марал. Плямісты алень. Язда на аленях.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інды́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Вялікая свойская птушка сямейства фазанавых, якую разводзяць для атрымання мяса; самец гэтай птушкі.
◊
Змяняць быка на індыка — памыліцца пры выбары (замест лепшага выбраць горшае).
|| ж. інды́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.
|| прым. інды́чы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бу́йвал, ‑а, м.
Буйная жвачная жывёліна атрада парнакапытных (свойская і дзікая) з грузным тулавам і кароткай шыяй. Коркія загнаў буйвала ў загарадку і ўзяўся там нешта майстраваць. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Марга́йка, маргойка ’стракатая свойская жывёла’ (Вяржбоўскі, дыс.). Літуанізм. Параўн. літ. margóji ’тс’ (там жа, 510; Лаўчутэ, Балтизмы, 80).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
альпака́, нескл., н.
1. Свойская бязрогая млекакормячая жывёліна роду ламаў сямейства вярблюдавых, якую разводзяць у высакагорнай зоне Пэру і Балівіі. // Поўсць гэтай жывёліны.
2. Высокагатунковая тканіна, зробленая з поўсці альпака.
[Амерыканскае alpaka або alpaqa.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэкарды́ст, ‑а, М ‑сце, м.
1. Тое, што і рэкардсмен (у 1 знач.). Спартсмен-рэкардыст.
2. Той, хто захапляецца рэкордамі, рэкардызмам.
3. Свойская жывёла, якая вызначаецца рэкорднымі паказчыкамі ў якіх‑н. адносінах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)