вертыка́льны вертика́льный; отве́сный;

~ная ры́са — вертика́льная (отве́сная) черта́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

Кароткая рыска (-), якая ўжыв. як знак пераносу або як злучальная рыса паміж словамі, напр., дзе-небудзь.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

штрых, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Тонкая рыса, лінія.

Ш. на чарцяжы.

2. перан. Характэрны момант, дэталь, падрабязнасць.

Штрыхі з біяграфіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

неад’е́мны, -ая, -ае. (кніжн.).

Які з’яўляецца састаўной, арганічнай часткай каго-, чаго-н.; неадрыўны.

Народнасць — неад’емная рыса творчасці Якуба Коласа.

|| наз. неад’е́мнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ро́счырк, -у, мн. -і, -аў, м.

Дадатковая рыса да апошняй літары ў чыім-н. подпісе ў выглядзе размашыстай завітушкі.

Распісацца з росчыркам.

|| прым. ро́счыркавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раздзяля́льны раздели́тельный;

~ная ры́са — раздели́тельная черта́;

р. злу́чнік — грам. раздели́тельный сою́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ры́ска, ‑і, ДМ рысцы; Р мн. ‑сак; ж.

Памянш. да рыса; маленькая, тонкая рыса (у 1, 3 і 4 знач.). Спачатку бачу толькі твар, знаёмы да апошняй рыскі твар. Жычка. Слова «там».. [Лёня] падкрэсліў дзвюма рыскамі. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бузацёрства, ‑а, н.

Разм. Характэрная рыса і асаблівасць, а таксама дзейнасць бузацёра; парушэнне парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раздели́тельный раздзяля́льны;

раздели́тельная черта́ раздзяля́льная ры́са;

раздели́тельный сою́з грам. раздзяля́льны злу́чнік.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балбатлі́васць, ‑і, ж.

Разм. Уласцівасць, характэрная рыса балбатлівага. Вы прабачце ўжо маю старэчую балбатлівасць. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)