ураўня́льны, -ая, -ае (кніжн.).
Які ўраўноўвае (аб’ём, меру і пад. чаго-н.), устанаўлівае роўнасць у чым-н.
Ураўняльнае размеркаванне.
У. падыход да каго-, чаго-н.
|| наз. ураўня́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
раўната́, ‑ы, ДМ ‑наце, ж.
Разм. Уласцівасць і якасць роўнага; роўнасць. Раўната пражы. Раўната афарбоўкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прапо́рцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.
1. У матэматыцы: роўнасць дзвюх адносін (у 2 знач.).
Арыфметычная п.
Геаметрычная п.
2. Пэўныя суадносіны частак паміж сабой.
Правільныя прапорцыі ў частках пабудовы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ураўне́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
Матэматычная роўнасць з адной або некалькімі невядомымі велічынямі, якая захоўвае сваю сілу толькі пры пэўных значэннях гэтых велічынь.
У. з двума невядомымі.
Інтэгральнае ў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
то́еснасць, -і, ж.
1. Поўнае падабенства, супадзенне.
Т. поглядаў.
2. У матэматыцы: роўнасць, справядлівая пры любых лікавых значэннях пераменных, што ў яе ўваходзяць.
|| прым. то́есны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тоесныя з’явы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
субты́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць субтыльнага. Танцмайстры выбіралі дзевяці- і дзесяцігадовых дзяцей, правяраючы роўнасць ног і субтыльнасць таліі. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
альпа́ры,
Спец.
1. прысл. Па намінальнай цане (пра курс каштоўных папер). Плаціць альпары.
2. нескл., н. Роўнасць біржавай і намінальнай вартасці каштоўнай паперы.
[Іт. al pari — нароўні.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адпаве́днасць ‑і, ж.
Узгодненасць, роўнасць ці падабенства з’яў, прадметаў у якіх‑н. адносінах. Адпаведнасць вытворчых адносін ступені развіцця прадукцыйных сіл.
•••
У адпаведнасці з чым — згодна з чым‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ро́ўніца ’равеснік, раўня’ (ТСБМ; маладз., Янк. Мат.; ушац., Нар. лекс.), ’злёгку скручаная пасма валакна, з якой вырабляецца пража’ (ТСБМ), ’плоскасць, роўнасць, пласкаватасць’ (Байк. і Некр.), ро́ўніца/ру́ніца ’раўніна’ (дзятл., Жыв. сл.). Рус. алан., смал., варон. ро́вница ’аднагодак’. Бел.-рус. ізалекса. Да роўны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прапо́рцыя, ‑і, ж.
1. Суадноснасць частак паміж сабой. Плечы [жанчыны], праўда, вузкія, але ў агульнай прапорцыі яе фігуры зусім нармальныя. Ермаловіч. // Пэўная колькасная суадноснасць паміж чым‑н.
2. Спец. Роўнасць паміж дзвюма адносінамі чатырох велічынь. Арыфметычная прапорцыя.
[Лац. proportio.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)