расколо́ть сов., прям., перен. раскало́ць, мног. параско́лваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раско́лваць несов., прям., перен. раска́лывать; см. раскало́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раско́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да раскалоць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раско́латы, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад раскалоць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надкало́ць, -калю́, -ко́леш, -ко́ле; -ко́латы; зак., што.
1. Раскалоць не поўнасцю.
Н. талерку.
2. Расшчапіць крыху зверху.
Н. палена.
|| незак. надко́лваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
раско́лванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. расколваць — раскалоць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
параско́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Раскалоць усё, многае. Парасколваць круглякі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нараско́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Раскалоць многа чаго‑н. Нарасколваць калод.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Разбі́ць ’разбіць, разграміць’, ’раскалоць, раздзяліць на часткі’, ’растрэсці, расцерушыць’ (ТСБМ, Бяльк.), ’растрэсці, расцерушыць (пракосы, сена)’, ’разлучыць закаханых, сям’ю’, ’раскалоць бервяно, палена’ (Янк. 2), ’растрэсці’, ’размяшаць, разбоўтаць’, ’раздзяліць’, перан. ’наесці (пра жывот)’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), розбі́ць ’пабіць’, ’павялічыцца ў аб’ёме’, ’закласці, пачаць складваць, аснаваць’ (ТС). Ад раз- і біць (гл.). Сюды ж разбі́ты ’раз’езджаны’ (Сцяшк. Сл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раске́піць ’расшчапіць’ (Касп.), раскяпі́ць ’раскалоць, расшчапіць’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб., Жд. 3, Юрч.), раскяпі́цца ’расшчапіцца’ (Касп.), раскёпка ’расшчапленне, расколванне’, сюды ж з метафарычным працягам семантычнага развіцця раскепіцца ’рассесціся’ (рагач., Наша Ніва, 2004, 16 крас.). Да ске́піць (гл.) са спрашчэннем падвойнага ‑с‑ на стыку прыстаўкі і кораня; гл. таксама скапа́ць. Параўн. рус. смал. раскепи́ть ’раскалоць (бервяно, дровы)’. Параўн. раскеп (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)