Verbum

дэтэрміні́зм, -у, м.

Вучэнне аб заканамернасці і прычыннай абумоўленасці ўсіх з’яў прыроды і грамадства.

|| прым. дэтэрміні́сцкі, -ая, -ае.

прырода...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да прыроды (у 1 знач.), напр.: прыродаахоўны, прыродазнаўства, прыродакарыстанне.

дабратво́рны, -ая, -ае.

Які добра ўздзейнічае на каго-, што-н.; спрыяльны.

Д. ўплыў прыроды на чалавека.

|| наз. дабратво́рнасць, -і, ж.

стыхі́я, -і, мн. -і, -хій, ж.

1. У антычнай натурфіласофіі: адзін з асноўных элементаў прыроды (агонь, вада, зямля, паветра).

2. Магутныя сілы прыроды, якія непадуладныя чалавеку.

Разбуральная с.

3. перан. Неарганізаваная сіла, якая дзейнічае ў сацыяльным асяроддзі.

С. канкурэнцыі.

4. перан. Прывычнае акружэнне, кола любімых заняткаў, інтарэсаў.

Горы — с. альпіністаў.

пазна́нне, -я, н.

1. гл. пазнаць.

2. мн. -і, -яў. Набыццё ведаў, спасціжэнне заканамернасцей аб’ектыўнага свету.

П. законаў прыроды.

Тэорыя пазнання.

ні́мфа, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

У грэчаскай міфалогіі: бажаство ў выглядзе жанчыны, якое ўвасабляе розныя сілы прыроды.

Лясная н.

Марская н.

юнна́т, -а, М -на́це, мн. -ы, -аў, м.

Скарачэнне: юны натураліст, удзельнік гуртка па вывучэнні прыроды.

|| прым. юнна́цкі, -ая, -ае.

Юннацкая работа.

буко́ліка, -і, ДМ -ліцы, ж. (спец.).

Жанр літаратурных твораў, у якіх ідэалізуецца сціплае вясковае жыццё на ўлонні прыроды.

|| прым. букалі́чны, -ая, -ае.