прылі́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прылічваць — прылічыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прылічэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прылічаць — прылічыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прырахава́ць, ‑рахую, ‑рахуеш, ‑рахуе; зак., што.

Прылічыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прычт ’духавенства якой-небудзь царквы; клір’ (ТСБМ), ст.-бел. причтъ, причьтъ, причетъ, рус. причт, причет, причёт, укр. причет. З царк.-слав. причтъ, причьтъ, причетъ, дзе аддзеяслоўны назоўнік ад причисти ’прылічыць, уключыць’. Бліжэй да зыходнай формы ст.-бел. причтати ’прылічыць, спалучыць’ (Ст.-бел. лексікон).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прылі́чаны

1. присчи́танный, причи́сленный;

2. причи́сленный;

3. причи́сленный;

1-3 см. прылічы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прылічэ́нне ср.

1. причисле́ние;

2. причисле́ние;

3. причисле́ние;

1-3 см. прылічы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

приче́сть сов.

1. (причислить к числу кого-, чего-л.) уст. залічы́ць; адне́сці;

2. (присчитать) прост. прылічы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прылі́чваць несов.

1. присчи́тывать, причисля́ть;

2. (зачислять) причисля́ть;

3. (относить к числу кого-, чего-л.) причисля́ть;

1-3 см. прылічы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налічы́ць, -лічу́, -лі́чыш, -лі́чыць; -лі́чаны; зак., што.

1. Лічачы, устанавіць колькасць каго-, чаго-н.

Н. дзесяць памылак.

2. Лічачы, дабавіць лішнюю суму; пералічыць.

Н. лішніх сто тысяч.

3. Вызначыць дабаўку да якой-н. сумы; прылічыць звыш чаго-н.

Н. 20 тысяч пені.

Н. працэнты на ўклад.

4. Залічыць на чый-н. рахунак які-н. від аплаты.

Н. заработную плату.

|| незак. наліча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і налі́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. налічэ́нне, -я, н. (да 3 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпіса́ць, -ішу́, -і́шаш, -і́ша; -ішы́; -і́саны; зак.

1. што. Напісаць у дадатак да чаго-н.

П. некалькі слоў.

2. каго-што. Прылічыць (у 2 знач.) запісаўшы.

П. да прызыўнога ўчастка.

3. што і каму-чаму. Палічыць вынікам чаго-н., зыходным ад каго-, чаго-н., прыналежным каму-н.

Поспех акцёра прыпісалі яго прыгажосці.

П. верш не таму, хто складаў.

|| незак. прыпі́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прыпі́ска, -і, 2Ш-пісцы, ж. (да 1 і 2 знач.) і прыпі́сванне, -я, н. (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)