утро́іць, утрою, утроіш, утроіць; зак. што.
Павялічыць утрая, патроіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патрае́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. патроіць і стан паводле знач. дзеясл. патроіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патраі́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
патраю́ |
патро́ім |
| 2-я ас. |
патро́іш |
патро́іце |
| 3-я ас. |
патро́іць |
патро́яць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
патраі́ў |
патраі́лі |
| ж. |
патраі́ла |
| н. |
патраі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
патраі́ |
патраі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
патраі́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
патро́ены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад патроіць.
2. у знач. прым. Большы ў тры разы. [Паўліна Цітаўна:] — Я ведаю толькі адно: выберуць — буду працаваць з патроенай энергіяй, каб апраўдаць давер’е. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патро́ены
1. прич. утро́енный; см. патро́іць;
2. прич., разг., с.-х. строённый; см. патраі́ць;
3. прил. утро́енный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
павялічыць, пабольшыць, падвысіць, падбольшыць; падвоіць, патроіць (перан.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
дазво́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак.
1. што, з інф. і дадан. сказам. Даць дазвол, згадзіцца на што‑н. Дазволіць пастаноўку п’есы. Дазволіць увайсці. □ Коні, .. як толькі ім зноў дазволілі перайсці на ступу, пачалі задаволена фыркаць. Брыль.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Даць магчымасць што‑н. зрабіць; ажыццявіць. Мінеральныя ўгнаенні дазволяць за 7 гадоў амаль патроіць ураджаі. Дуброўскі. [Тварыцкі] дайшоў да таго доміка, дзе жыў Несцяровіч, а цераз сенцы Ірына.. Вокны адчынены, і адтуль шмат галасоў. Гэта не дазволіла яму адразу пайсці туды. Чорны.
3. заг. дазво́ль(це). Ужываецца як форма ветлівага звароту да прысутных пры пачатку якога‑н. дзеяння. Дазвольце сход лічыць адкрытым. □ — Таварышы! Дазвольце назваць вас ганаровым і слаўным імем — чырвонаармейцы. Мікуліч.
4. заг. дазво́ль(це). Ужываецца як форма пярэчання, нязгоды з чым‑н. — Да... Дазвольце! — ускрыкнуў чыноўнік. — Дазвольце... Якое права... Самуйлёнак. Другую [пасцель] Таня прынесла сама. — Дазвольце, мы самі ўсё зробім, не турбуйцеся, — папрасіла жанчына. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)