пасси́вный в разн. знач. пасі́ўны;

пасси́вный бала́нс эк. пасі́ўны бала́нс;

пасси́вный челове́к пасі́ўны чалаве́к;

пасси́вное избира́тельное пра́во пасі́ўнае вы́барчае пра́ва.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

безыніцыяты́ўны, -ая, -ае.

Які не праяўляе ініцыятывы; пасіўны.

Б. кіраўнік.

|| наз. безыніцыяты́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бяздзе́йны, -ая, -ае.

1. Які не праяўляе дзейнасці, недастаткова энергічны, пасіўны.

Бяздзейная натура.

2. Нічым не заняты, гультайскі.

Бяздзейнае баўленне часу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адсу́тны, -ая, -ае.

1. Які адсутнічае.

Запісаць адсутных (наз.).

2. Які не выяўляе ніякай цікавасці да навакольнага, абыякавы, пасіўны.

А. позірк.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безыніцыяты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які не праяўляе ініцыятывы; пасіўны. Безыніцыятыўны працаўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сяду́н, седуна́, мн. седуны́, седуно́ў, м. (разм.).

Нерухавы чалавек; чалавек, які вядзе маларухомы лад жыцця, пасіўны, бяздзейны; дамасед.

Ён не с., каб дома заставацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сузіра́льны, -ая, -ае.

1. Заняты толькі бяздзейным сузіраннем; пасіўны.

Сузіральная асоба.

2. Схільны да сузірання (у 2 знач.); уласцівы такому чалавеку.

|| наз. сузіра́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

акты́ўны¹, -ая, -ае.

1. Дзейны, энергічны; проціл. пасіўны.

А. прапагандыст новых ідэй.

Актыўна (прысл.) працаваць.

2. Які хутка развіваецца.

А. працэс у лёгкіх.

|| наз. акты́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Луні́ца ’пасіўны, прыгнечаны’ (віл., Сл. ПЗБ). Да лунь 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

іне́ртны, -ая, -ае.

1. Які мае інерцыю (у 1 знач.; спец.).

2. Бяздзейны, безыніцыятыўны, пасіўны.

І. чалавек.

○

Інертныя газы — газы, якія не ўступаюць у хімічныя рэакцыі.

|| наз. іне́ртнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)