падпяра́званне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. падпяразваць — падперазаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

подпоя́сать сов. падпераза́ць, мног. пападпяра́зваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

препояса́ть сов., книжн., уст. падпераза́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запераза́ць

‘падперазаць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заперажу́ запяра́жам
2-я ас. запяра́жаш запяра́жаце
3-я ас. запяра́жа запяра́жуць
Прошлы час
м. запераза́ў запераза́лі
ж. запераза́ла
н. запераза́ла
Загадны лад
2-я ас. заперажы́ заперажы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час запераза́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пападпяра́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Падперазаць усіх, многіх або ўсё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перапераза́ць, ‑перажу, ‑пяражаш, ‑пяража; зак.

Разм.

1. каго. Аперазаць каго‑н. накрыж. Пераперазаць партызана кулямётнымі лентамі.

2. што. Аперазаць, падперазаць нанава, іначай. Пераперазаць папружку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыпаса́ць ’падперазаць; завязаць (фартух)’ (Сл. ПЗБ; іўеў., ЛА, 4). Да пас (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Выперазаць ’моцна сцебануць чым-небудзь гнуткім’ (Нас.), вы́перазацца ’моцна ўдарыцца аб што-небудзь’ (Нас.), вы́перзіцца ’зваліцца, упасці’ (Бяльк.). Гл. перазаць, падперазаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падпераза́цца, ‑перажуся, ‑пяражашся, ‑пяражацца; зак.

Падперазаць сябе. Васіль Бусыга расчасаў акуратна чорную бараду, адзеў кажух чорнага вырабу, дагнаны да стану, падперазаўся шырокім пышным поясам. Колас. Турок закінуў на спіну вінтоўку, на хаду падперазаўся. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апаяса́ць, апаяшу́, апая́шаш, апая́ша; апаяшы́; апаяса́ны; зак.

1. каго-што. Надзець на каго-н. пояс, падперазаць.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан., што. Працягнуцца вакол чаго-н., абкружыць сабой.

Лес апаясаў вёску.

|| незак. апая́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| звар. апаяса́цца, апаяшу́ся, апая́шашся, апая́шацца; апаяшы́ся (да 1 знач.); незак. апая́свацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)