пау́к прям., перен. паву́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

караку́рт, -а, М -рце, мн. -ы, -аў, м.

Ядавіты павук, распаўсюджаны ў пустынях Сярэдняй Азіі і ў стэпах Крыма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цянётнік, ‑а, м.

Павук, які пляце павуціну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павучо́к, ‑чка, м.

Памянш.-ласк. да павук (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тенётник зоол. паву́к, -ка́ м., цянётнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

птушкае́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Вялікі начны драпежны павук паўднёвых краін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тара́нтул, ‑а, м.

Ядавіты павук, пашыраны галоўным чынам на поўдні Еўропы.

[Іт. tarantola.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыжаві́к, ‑а, м.

Павук з крыжападобным рысункам са светлых плямаў на спіне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скаку́нчык, ‑а, м.

Павук, які не пляце павуціны, а насякомых ловіць наскокам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пува́к ’павук’ (латг., Сл. ПЗБ). Дэфармаванае павук (гл.), магчыма, пад уплывам лат. puve ’гніль’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)