надро́блены I

1. надвя́занный;

2. наста́вленный, надде́ланный;

1, 2 см. надрабі́ць I

надро́блены II надроблённый, намельчённый; см. надрабі́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надро́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Разм.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. надрабіць ​1.

2. Прыробленая, надвязаная да чаго‑н. частка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надро́бка ж.

1. надвя́зка;

2. наста́вка, надде́лка;

1, 2 см. надрабі́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надвяза́ть сов.

1. надвяза́ць, мног. панадвя́зваць;

2. (чулок, сеть и т. п.) надвяза́ць, мног. панадвя́зваць; надрабі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наде́лать сов.

1. нарабі́ць, мног. панарабля́ць;

что ты наде́лал! што ты нарабі́ў!;

2. (приделать) спец. прырабі́ць, надрабі́ць;

наде́лать деревя́нную пла́нку на дверь прырабі́ць драўля́ную пла́нку да дзвярэ́й.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падрабі́ць ​1, ‑раблю, ‑робіш, ‑робіць; зак., што.

1. Зрабіць што‑н. фальшывае. Падрабіць дакументы. Падрабіць почырк. □ [Сяргей:] Ёсць у вёсцы такія ўмельцы, у кузні так [кляймо] падробяць, што не адрозніш ад сапраўднага, графскага. Машара. // Зрабіць падобным да чаго‑н. Наогул жа, калі салавей пяе — гэта цуд. І чалавеку дасюль не ўдалося ні толкам перадаць, ні падрабіць яго. Лужанін. — А ну, падрабі мой голас! — казаў пан з усмешкай. Бядуля.

2. Разм. Вяжучы, дабавіць яшчэ трохі; падвязаць. Падрабіць панчоху.

3. Зарабіць дадаткова, падзарабіць. Не прывыкаць [Сцяпану] рабіць, ведае, як з зямлёй абыходзіцца, а, дзе трэба, то і граматай падрабіць зможа. Мележ. Антон скоса зірнуў на пачак. Модныя, аднак, заўсёды папяросы курыць [Шпілеўскі]. Мабыць, недзе падрабіў ужо. Савіцкі.

падрабі́ць ​2, ‑раблю, ‑робіш, ‑робіць; зак., што і чаго.

Раздрабіць усё, многае; надрабіць у нейкай колькасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)