◎ Навярта́ць ’пагражаць’ (чачэр., Мат. Гом.). Няясна, ці звязана з вяртаць ’аддаваць назад’; магчымая сувязь праз аргатычнае навярнуць ’моцна ўдарыць’ ці рус. разм. дать сдачи ’пабіць’. Гл. таксама навярнуць ’нагаварыць на каго-н.’ (Гарэц.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

навороши́ть сов., разг. натрэ́сці, мног. панатраса́ць, панатрэ́сваць, накі́даць, мног. панакіда́ць, панакі́дваць; (наворотить) навярну́ць, мног. панаваро́чваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наве́рнуты

1. нава́ленный, наворо́ченный;

2. (чым) нава́ленный (на что); прикры́тый;

3. наклонённый, склонённый;

1-3 см. навярну́ць 1, 2, 5

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навороти́ть сов.

1. разг. навярну́ць, наваро́чаць, мног. панаваро́чваць; навалі́ць, мног. панава́льваць;

2. разг. накруці́ць, мног. панакру́чваць; см. навора́чивать​ 1, 2.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навали́ть сов.

1. навалі́ць, мног. панава́льваць; накі́даць, мног. панакіда́ць, панакі́дваць; (привалить) навярну́ць, мног. панаваро́чваць; прыці́снуць, мног. папрыціска́ць;

2. (набросать в беспорядке) навалі́ць, мног. панава́льваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

На́варат ’бервяно ў зрубе, над прасценкамі, над вокнамі і над дзвярамі’ (брагін., Шатал.), ’тс’ і ’верхні вушак у дзвярах’ (жытк., Нар. сл.), на́варатня ’бервяно, якое кладзецца над вокнамі і дзвярыма’ (цэнтр.-палеск.), на́воротні ’бярвенні з выдзяўбанымі паглыбленнямі, у якія ставяць кроквы’ (пінск., Нар. лекс.), на́варацень ’бервяно, якое кладзецца на куравіцы і на якім умацоўваецца вясло (на плыце)’ (падзеш., Нар. сл.). Мяркуючы па семантыцы, найбольш верагодна ад вароты ’праём, прастора паміж дзвюма вертыкальнымі апорамі’, тады на́варат і пад. ’тое, што перакрывае такі праём’; менш верагодна ад навярну́ць ’накаціць’, варочаць ’куляць, варочаць’, хаця не выключана, што для плытагонскага тэрміна гэта зусім магчыма.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

наваро́чаць сов. (во множестве)

1. (ворочая, наложить, набросать) навороти́ть, наворо́чать;

н. ку́чу каме́ння — навороти́ть (наворо́чать) ку́чу камне́й;

2. (повалить набок, перевернуть кверху дном) опроки́нуть, повали́ть;

бура́н наваро́чаў мно́га дрэў — бура́н опроки́нул (повали́л) мно́го дере́вьев;

3. см. навярну́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наваро́чваць несов.

1. (накладывать в беспорядке) нава́ливать, навора́чивать;

2. (чым што) нава́ливать (что на что); (накрывать, защищая что-л.) прикрыва́ть;

3. (придавать чему-л. наклонное положение) наклоня́ть, склоня́ть;

4. (на што) перен. приуча́ть (к чему), приохо́чивать (к чему);

1-4 см. навярну́ць 1, 2, 5, 6

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

памерці, сканаць, згінуць; загнуцца, зайсціся, акалець, апруцянець, спруцянець, выпруціцца, апрэгчыся, скапыціцца, здырдзіцца (разм.); легчы, злегчы, палегчы, дайсці, дацца (перан.); пасці, заснуць, спачыць, адысці (перан., выс.); здохнуць, падохнуць (перан., зняваж.) □ не стаць, расстацца са светам, пакінуць гэты свет, пайсці на той свет, падацца на той свет, прыняць смерць, аддаць жыццё, развітацца з жыццём, паплаціцца жыццём, заплаціць жыццём, разлучыцца з душой, аддаць богу душу, загавець душой, не ўказаць духу, спусціць дух, аддаць галаву, палажыць галаву, пакласці галаву, злажыць галаву, скласці галаву, налажыць галавой, навярнуць галавой, звярнуць галаву, скруціць галаву, зламаць галаву, страціць галаву, не знасіць галавы, не вынесці галавы, адказаць галавой, згарнуць рукі, сашчапіць рукі, налажыць на сябе рукі, выцягнуць ногі, працягнуць ногі, сысці на вечны спакой, сысці ў зямлю, легчы мёртвым, легчы ў зямлю, легчы ў зямлі, легчы ў труну, легчы ў дамавіну, легчы трупам, легчы касцьмі, палегчы касцьмі, пайсці ў магілу, узяць шлюб з зямлёй, сысці з зямлі, заручыцца з богам, даць дуба, паехаць да Абрама на піва

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)