дыябе́т, ‑у, М ‑беце, м.

Рад хвароб, якія суправаджаюцца выдзяленнем вялікай колькасці мачы.

•••

Цукровы дыябет — хвароба, якая характарызуецца павелічэннем цукру ў крыві і ў мачы; цукровая хвароба.

[Грэч. diabētēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мачаго́нны, ‑ая, ‑ае.

Які ўзмацняе выдзяленне мачы. Мачагонныя сродкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недержа́ние нетрыма́нне, -ння ср.;

недержа́ние мочи́ мед. нетрыма́нне мачы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мачавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да мачы. Мачавы пузыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лаха́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (спец.).

Поласць ныркі, якая служыць для збірання мачы і злучаецца непасрэдна з мачаточнікам.

|| прым. лаха́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мачы́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. мачу́ мо́чым
2-я ас. мо́чыш мо́чыце
3-я ас. мо́чыць мо́чаць
Прошлы час
м. мачы́ў мачы́лі
ж. мачы́ла
н. мачы́ла
Загадны лад
2-я ас. мачы́ мачы́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час мо́чачы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пісуа́р, ‑а, м.

Спецыяльная ракавіна са сцёкам для мачы ў мужчынскай прыбіральні.

[Фр. pissoir.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыябе́т, -у, М -бе́це, м.

Назва шэрагу хвароб, выкліканых парушэннем абмену рэчываў.

○

Цукровы дыябет — хвароба, якая характарызуецца павелічэннем цукру ў крыві і мачы.

|| прым. дыябеты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мочааддзяле́нне, ‑я, н.

Працэс утварэння мачы ў нырках і выдалення яе з арганізма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мачаві́на, ‑ы, ж.

Арганічнае рэчыва, якое з’яўляецца канчатковым прадуктам бялковага абмену ў чалавека і ў многіх жывёл (упершыню знойдзена ў мачы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)