віху́рысты, ‑ая, ‑ае.
Падобны на віхуру; бурны, хуткі. У гэты момант праз расчыненую фортку акна мы пачулі дзікі галчын лямант, віхурысты пошум мноства крылаў у паветры. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Крэч ’крык, лямант’ (Сцяшк., Сцяц. Нар., Жыв. сл., Сцяшк. Сл., Шн., Федар. Рук.). Да крык, крычаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зы́бісты, ‑ая, ‑ае.
1. Хвалісты, з зыбам. [За яварамі] — белавата-серабрысты і сцюдзёна-зыбісты плеск сажалкі. Ракітны.
2. Зыбкі, хісткі. На чаўне хтосьці крыкне «ратуйце!». Пойдзе лямант па зыбістай гаці. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спатайка́, прысл.
Разм. Тое, што і спотайку. Сям-там з хат пачалі выходзіць на вуліцу жанкі, спатайка глянуць, што за лямант. Пальчэўскі. Спатайка праціснуўся [Карпусь] каля печы да парога. Баранавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ле́мант, лёмент ’крык’, лементлівы ’крыклівы’, лементуха ’крыклівая жанчына’ (ст.-дар., Сл. паўн.-зах., Сцяшк. Сл., СТ). Да лямант (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гвалт, -у, М -лце, м.
1. Прымяненне фізічнай сілы ў адносінах да каго-н.
Партызаны помсцілі немцам за г. і здзекі.
2. Прымусовае ўздзеянне на каго-, што-н.
Чыніць г.
3. у знач. прысл. гва́лтам. Супраць волі, жадання, сілай.
Гвалтам пасадзіць у машыну.
4. Крык, лямант.
Кожны вечар у хаце стаяў г.
5. у знач. выкл. Кліч аб ратунку ў выпадку небяспекі (разм.).
Г., ратуйце!
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вопию́щий прил. страшэ́нны; (недопустимый) недапушча́льны; (возмутительный) абура́льны;
◊
глас вопию́щего в пусты́не ма́рны ля́мант у пусты́ні;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пусты́ня пусты́ня, -ні ж.;
◊
глас вопию́щего в пусты́не книжн. ма́рны ля́мант; крык адзіно́кага ў пусты́ні.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Рэ́ўда ’пра плаксівае дзіця’ (карэліц., Сл. ПЗБ). Параўн. літ. raudà ’плач; лямант’, лат. raudāt ’плакаць’. Ад раўці (гл.) + суф. ‑д‑а (Сцяцко, Афікс. наз., 35).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лаке́йскі, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да лакея, належыць лакею. Лакейская служба. Лакейская вопратка. // перан. Неадабр. Угодлівы, ліслівы, пакорны. Лакейская ўгодлівасць. □ Уваходзіць Лямант і стаіць у лакейскай позе. Чорны.
2. у знач. наз. лаке́йская, ‑ай, ж. Памяшканне, пакой для лакеяў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)