носогре́йка разг. лю́лька, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пе́нкавы пе́нковый;
~вая лю́лька — пе́нковая тру́бка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пе́нковый пе́нкавы;
пе́нковая тру́бка пе́нкавая лю́лька.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лю́лечка 1, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да люлька 1.
лю́лечка 2, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да люлька 2 (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пе́нка², -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Лёгкі порысты вогнетрывалы матэрыял, які ўжыв. для вырабу люлек для курэння і інш.
|| прым. пе́нкавы, -ая, -ае.
Пенкавая люлька.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пе́нкавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пенкі 2. Пенкавая люлька. Пенкавы муштук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
упусту́ю, прысл.
Дарэмна, безвынікова. Камуністы ўпустую прысяг не даюць. Панчанка. Люлька пагасла. Баласпай смактаў пачарнелы цыбук упустую. Беразняк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чарэ́шневы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да чарэшні. Чарэшневая галінка. // Выраблены, зроблены з чарэшні. Чарэшневая лыжка. Чарэшневая люлька. // Прыгатаваны з пладоў чарэшні. Чарэшневае варэнне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Стамбу́лка ‘турэцкая люлька з доўгім цыбуком’ (Нас.), ‘палка (для апоры пры хадзьбе); указка’ (Нас., Шпіл.). Параўн. польск. stambułka ‘турэцкая люлька’, ‘пукатая бутэлечка’, рус. стамбу́лка ‘турэцкая люлька’. Вытворнае ад Стамбул; назва горада паходзіць з новагрэч. Στημπόλι ад выразу εἰς τήν Πόλιν ‘у горад’, г. зн. Канстанцінопаль. Гл. Фасмер, 3, 744 з літ-рай. На падставе прызнака ‘доўгі’ ўтвораны стамбо́ль ‘мужчына высокага росту’ (слонім., Сл. рэг. лекс.), стамбулі́кі ‘кветкі на высокай сцябліне’ (Арх. Федар.), што не выключае ўплыву літ. stámbas ‘кветканоснае сцябло’, параўн. стамбы́ ‘кветаносныя сцяблы’ (Сл. ПЗБ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
калы́ска, -і, ДМ -лы́сцы, мн. -і, -сак, ж.
1. Невялікая плеценая з лазы або драўляная люлька, у якой закалыхваюць дзіця (уст.).
2. перан. Месца, дзе што-н. узнікла і атрымала развіццё (высок.).
Італія — к. опернага мастацтва.
3. Вісячы памост для падымання на вышыню рабочых, будматэрыялаў і інш. (спец.).
Фарбу паднялі на калысцы.
|| прым. калы́скавы, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)