лы́сый лы́сы;

◊

чёрта лы́сого чо́рта лы́сага.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аблысе́лы, ‑ая, ‑ае.

Які стаў лысы; палыселы. Аблыселая галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злысе́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Зусім лысы; аблыселы. Злыселая галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лы́сенькі, ‑ая, ‑ае.

Памянш.-ласк. да лысы (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пляшы́вы плеши́вый;

◊ тра́піў лы́сы на ~вага — погов. два сапога́ па́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

суту́лаваты, ‑ая, ‑ае.

Крыху згорблены. Лысы, лоб круты, маршчыністы. Сам [Бухберг] сутулаваты, прысадзісты .. Адзеты бедна, але па-інтэлігенцку. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лысу́н ’млекакормячая жывёліна атрада ластаногіх, Phoca groenlandica’ (ТСБМ). Укр. лису́н, рус. лысу́н ’тс’, ’лысы’, польск. łysun ’від дзікай качкі’, ’гатунак бульбы’, чэш. мар. lysoun ’лысы’. Прасл. паўн. lysunъ (Слаўскі, 5, 430–431). Да лы́сы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лася́к (зневаж.) ’лысы чалавек’ (глыб., Сл. паўн.-зах.). Да лысы (гл.). Аб пераходзе ы > а (гл.) Карскі 1, 241–242.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лы́сгабрусь ’хоць бы што’ (Бяльк.). Няясна. Мусіць, з лысы Габрусь. Параўн. выразі да й не лы́сы ’які бестурботна паводзіць сябе’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ле́ктар, ‑а, м.

Той, хто чытае лекцыі. У пакой увайшоў лектар, нізенькі лысы чалавек у чорным і, здавалася, цесным касцюме. Ваданосаў. Разумнае, светлае, вечнае сеяць Лектар вядомы прыехаў да нас. Непачаловіч.

[Ад лац. lector.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)