аўтано́мія, ‑і,
Самакіраванне; права самастойна вырашаць справы ўнутранага заканадаўства і кіравання.
[Грэч. autonomia.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аўтано́мія, ‑і,
Самакіраванне; права самастойна вырашаць справы ўнутранага заканадаўства і кіравання.
[Грэч. autonomia.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самапазна́нне, ‑я,
Пазнанне чалавекам, класам, грамадствам самога сябе, сваёй унутранай, гістарычнай сутнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зве́ргнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не;
Сілай пазбавіць улады; скінуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
філі́стэрскі, ‑ая, ‑ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папо́ўшчына, ‑ы,
1. Адзін з напрамкаў у стараверстве.
2. Рэлігійна-містычныя погляды, вераванні і забабоны, якія падтрымлівае царква.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пасцяпе́навец, ‑наўца,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́вы, ‑аў;
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падо́ўгу,
На працягу доўгага часу, доўга.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
агіта́тар, ‑а,
1. Той, хто вядзе агітацыю (у 1 знач.).
2. Тое, пры дапамозе чаго вядзецца агітацыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самадзе́ючы, ‑ая, ‑ае.
1. Які дзейнічае аўтаматычна, сам сабою.
2. Заснаваны на актыўным самастойным дзеянні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)