слух м.

1. (чувство) слых, род. слы́ху м.;

2. (молва) чу́тка, -кі ж., пагало́ска, -кі ж., по́галаска, -кі ж.;

◊

ни слу́ху ни ду́ху ні слы́ху ні ды́ху, няма́ і по́чуту;

обрати́ться в слух ператвары́цца ў слых;

ра́довать (ласка́ть) слух ра́даваць слых;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тулі́ць несов.

1. прижима́ть; прислоня́ть;

жанчы́на тулі́ла да сябе́ дзіця́ — же́нщина прижима́ла к себе́ ребёнка;

т. галаву́ да паду́шкі — прислоня́ть го́лову к поду́шке;

2. ласка́ть, леле́ять;

3. перен. укрыва́ть;

белару́скія лясы́ тулі́лі ў час вайны́ наро́дных мсці́ўцаў — белору́сские леса́ укрыва́ли во вре́мя войны́ наро́дных мсти́телей

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)