сообража́ть несов.

1. (обдумывать) узва́жваць, меркава́ць;

2. (понимать, догадываться) разуме́ць, ця́міць, ке́міць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няке́млівы, ‑ая, ‑ае.

Які слаба кеміць; нездагадлівы. [Андрэй:] — От каб запалкі былі, агонь расклалі б. Ды дзе іх тут возьмеш? — Зусім ты някемлівы, — засмяяўся Васіль. — Брат жа твой курыць, а ты надзеў яго пінжак... Скрыпка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кепо́ваць ’кеміць’ (ТС). Гл. кепелі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ке́мны ’кемлівы’ (ТСБМ, КЭС, лаг., Гарэц.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стурбу́чыць ‘разумець, кеміць’: малы ўжэ стурбучыць (Касп.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ця́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; незак., што, у чым і без дап.

Разумець сэнс падзей, гаворкі і пад.; разбірацца, кеміць. — Пачакайце... Стойце... Годзе... Нешта цямлю я пагана... Крапіва. [Сяржант:] — Хлапчук як быццам з галавой: у ваеннай справе будзе цяміць. Пінчук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ке́млівы ’здагадлівы, цямкі’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кме́ціць ’заўважыць, разумець, цяміць’ (Др.-Падб., Гарэц.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Непанёмісты ’някемлівы’ (Касп.). Мясцовае ўтварэнне ад панімаць ’разумець, кеміць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ке́мкі ’здагадлівы’ (Шат., КЭС, лаг., Жд. 3, Гарэц.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)