незямны́, -а́я, -о́е.
1. Які знаходзіцца па-за межамі Зямлі (у 1 знач.).
Метэарыты — незямныя целы.
2. перан. Узвышаны, незвычайны; ідэальны (высок.).
Незямное каханне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рама́нс, -а, мн. -ы, -аў, м.
Невялікі лірычны верш (пераважна пра каханне), а таксама музычна-паэтычны твор для голасу з інструментальным суправаджэннем.
|| прым. рама́нсавы, -ая, -ае.
Рамансавая лірыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ссушы́ць, ссушу́, ссу́шыш, ссу́шыць; ссу́шаны; зак.
1. каго-што. Зрабіць сухім; высушыць.
Вятры ссушылі збажыну.
С. яблыкі (насушыць).
2. перан., каго (што). Знясіліць, давесці да крайняй схуднеласці.
Каханне ссушыла дзяўчыну.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
э́рас, ‑у, м.
Кніжн. Моцнае пачуццё, цяга; каханне.
[Ад грэч. érōs.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
анакрэанты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які апявае радасці жыцця, каханне, весялосць. Анакрэантычная паэзія.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Любоў ’пачуццё глыбокай прыхільнасці, адданасці’, ’каханне’, ’схільнасць, цяга да чаго-небудзь’ (ТСБМ, Бяльк., ТС, Яруш.). Укр. любов, рус. любовь, ст.-рус. любовь, любы, славен. ljubȋ, ljubȃv, серб.-харв. љу́би, љу́бав, макед. љубов, балг. любо́в, либо́в, ст.-слав. любы. Прасл. lʼuby, lʼubъve ўтвораны ад прыметніка lʼubъ (Бернекер, 756; Фасмер, 2, 544; Младэнаў, 283; Скок, 2, 338; БЕР, 3, 573–574). Паводле Бірнбаўма (VII Međunar. Slavistički kongres, Knjiga refer., 1, Zagreb, 1978), словы з коранем lʼub‑ першапачаткова азначалі ’актыўнае каханне’, а з коранем mil‑ — ’пасіўнае, жаданае каханне’. Іншыя словы (lask‑, koxa‑) атрымалі значэнне ’каханне’ на працягу развіцця слав. моў. Гл. таксама Трубачоў (Эт. сл., 15, 185–186).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Маладошчы ’каханне’ (Доўн.-Зап., Оч.). Запазычана з укр. молодо́щі ’маладыя гады’ з пераносам семантыкі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
любо́ў, -бві і -бо́ві, ж.
1. Пачуццё сардэчнай прыхільнасці, адданасці каму-, чаму-н.
Л. да радзімы.
Мацярынская л.
2. Схільнасць, цяга да чаго-н.
Л. да музыкі.
3. Тое, што і каханне, а таксама пра чалавека, які выклікае гэта пачуццё.
Мая л.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Любе́нне, любе́ння, любе́ня, любе́нё ’любата, пацеха’ (Яруш.; глыб., шчуч., маст., Сл. ПЗБ), ’каханне’ (шчуч., Сцяшк. Сл.), ст.-польск. lubienie, ст.-рус. любление, любленье ’каханне’, ’адданасць’, ’прыхільнасць’; рус. ярасл. любле́нье ’палавыя сувязі’ і серб.-харв. ljȗbljenik ’каханак’, макед. љубење, ст.-слав. люблѥниѥ ’любоў’. Прасл. lʼub(j)enbje (Трубачоў, Эт. сл., 15, 169).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пачуццё, -я́, мн. пачу́цці, -яў, н.
1. чаго і якое. Здольнасць усведамляць, перажываць, разумець што-н. на аснове адчуванняў, уражанняў.
П. гордасці за сваю радзіму.
П. ўласнай годнасці.
П. гумару.
П. новага.
2. Каханне, прыхільнасць да каго-н.
Вялікае п.
Бацькоўскае п. да дзяцей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)