абву́гліцца, ‑ліцца; зак.

Абгарэць зверху. У вайну.. тут, на пагор’і, бушаваў агонь. Камель сасны абгарэў, абвугліўся. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агу́зак, ‑зка, м.

1. Сцягновая частка мясной тушы.

2. Скура з задняй часткі жывёліны.

3. Тое, што і камель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Камбе́ль ’камель дрэва, снапа’ (гродз., віл. Сл. паўн.-зах.). З літ. kamblỹs ’камель дрэва’ (Сл. паўн.-зах., 2, 389).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Камёзы. Гл. камель 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́мель ’дзяркач’ (Ян.). Гл. камель.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прысцё́л ’камель, гузыр’: у прысцёл ’каласамі на гузыры (укладка снапоў ячменю, проса на полі для высушвання)’ (ТС). Бязафіксны дэрыват ад *прысла́ць (гл. слаць): ’тое, чым сцелюць’ — ’камель, гузыр (снапа)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гузы́р, ‑а, м.

Абл. Ніжняя частка (снапа, ствала і пад.); камель. На гузыры той сухастоіны Наросты чорныя адны. Вітка. Кабеты пазатыкалі сярпы ў гузыры снапоў. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кражня́к ’камель (тоўсты)’ (Мат. Гом.). Гл. краж.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

камлю́к, ‑а, м.

Разм. Ніжняя частка ствала дрэва; камель. На тым месцы, дзе во толькі шумела дрэўца, тырчаў тонкі камлюк. Лупсякоў. Адны тонкія камлюкі асінніку, бярэзніку, ды гнілое, збуцвелае ламачча. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ствол / ніжняя частка: камель

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)