ко́зачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Памянш.-ласк. да каза; невялікая каза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анго́рскі анго́рский;

~кая каза́ — анго́рская коза́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

анго́рскі, ‑ая, ‑ае.

У выразах: ангорская каза гл. каза; ангорская кошка гл. кошка; ангорскі трус гл. трус.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

коза́ каза́, -зы́ ж.;

◊

драть, как си́дорову ко́зу лупі́ць, як сі́дараву казу́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

до́йны, ‑ая, ‑ае.

Які доіцца, дае малако. Дойная каза. Дойны статак.

•••

Дойная карова гл. карова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замэ́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць мэкаць. // Мэкнуць. Каза замэкала і .. уцякла ў катух. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казу́ля, ‑і, ж.

Парнакапытная жывёліна сямейства аленевых; дзікая каза. Вось выбегла на дарогу лёгкая, стройная, рыжая казуля, павяла вушамі, скокнула ўбок і знікла ў гушчары. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Туро́міна — у каляднай песні: Го‑го‑го, каза … Не хади, каза, / Па туром, туром /Па туромини (рагач., Рам. 8). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пама́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; што, чым.

Час ад часу матаць ​1 (у 1, 2 знач.). Прызязаная на пустцы каза адарвалася і, паматваючы галавой, памчала за бліжнія дамы. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пустаро́гі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае пустыя ўсярэдзіне рогі.

2. у знач. наз. пустаро́гія, ‑іх. Сямейства млекакормячых з пустымі ўсярэдзіне рагамі, да якога адносяцца авечка, карова, каза і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)