звіне́ць несов.
1. издава́ть звон, звене́ть;
звіня́ць стру́ны — звеня́т стру́ны;
звіня́ць дзіця́чыя галасы́ — звеня́т де́тские голоса́;
2. (о насекомых) зуде́ть;
звіня́ць камары́ — зудя́т комары́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
са́днить несов.
1. (делать ссадины, царапать) дра́паць, цара́паць, драць;
2. безл. (болеть от ссадин, ожогов) шчыме́ць; (печь) пячы́; (зудеть) свярбе́ць;
в го́рле са́днит у го́рле шчымі́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Зудзе́ць ’свярбець; ныць, ламаць’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. зудеть ’свярбець’, ’гусці’, варонеж. ’бурчаць’. Ст.-рус. (XVII ст.) зудити ’дакучаць камусьці’. Праабражэнскі (1, 258) выказаў думку пра гукапераймальны характар: гудзенне настырных насякомых, напр. камароў, укусы якіх выклікаюць сверб. Мяркулава (Этимология, 1970, 183–184) супраць гукапераймальнага тлумачэння, паколькі іншыя назвы хвароб негукапераймальныя. Не пераканаўчае семантычна і фанетычна меркаванне аб запазычаным характары слова з манг. ᶎ̌udar ’брудны’ (Праабражэнскі, 1, 258). Абаеў (1, 372) дапускае магчымасць запазычання са ст.-асец. (скіфск.) *ᶎoᶎun > асец. dūdyn ’свярбець, пячы (пра скуру)’, што выклікае пярэчанні Мяркулавай (адсутнасць ва ўкр.). Параўноўваюць з літ. žaudus ’зласлівы, раздражнёны’, магчыма, яшчэ ст.-ісл. kaun ’нарыў’. Фасмер, 2, 108; Фрэнкель, 1293. Аднак пэўнай і.-е. этымалогіі гэта не дае. Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чеса́ться
1. (чесать себе волосы) разг. часа́цца;
2. (чесать себе какую-л. часть тела) чу́хацца;
соба́ка че́шется саба́ка чу́хаецца;
3. (зудеть) свярбе́ць;
спина́ че́шется спі́на свярбі́ць, пле́чы свярбя́ць;
4. страд. часа́цца; чу́хацца; см. чеса́ть 1, 2;
◊
че́шутся ру́ки ру́кі свярбя́ць;
язы́к че́шется язы́к свярбі́ць;
чеса́ть языки́ языкі́ аб зу́бы біць; зво́ды зво́дзіць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)