гук I м.

1. (род. гу́ку) в разн. знач. звук;

гу́кі пе́сні — зву́ки пе́сни;

тэо́рыя гу́ку — тео́рия зву́ка;

музыка́льны г. — музыка́льный звук;

2. (род. гу́ка) грам. звук;

камбінато́рыка гу́каў — комбинато́рика зву́ков;

глухі́ г. — глухо́й звук;

губны́я гу́кілингв. губны́е зву́ки;

ані́ гу́ку — ни зву́ка;

пусты́ г. — пусто́й звук

гук II (род. гу́ка) м. (на дереве) отро́сток

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

невымо́ўны

1. невырази́мый, неопису́емый, непередава́емый, несказа́нный;

2. непроизноси́мый;

н. гук — непроизноси́мый звук

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзы́нкнуць сов.

1. (издать звенящий звук) звя́кнуть, бря́кнуть;

2. (о насекомых) прогуде́ть, прожужжа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гла́сныйII лингв.;

1. прил. гало́сны;

гла́сный звук гало́сны гук;

2. сущ. гало́сны, -нага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

задзы́нкаць сов.

1. (издать звенящий звук) зазвя́кать, забря́кать, забренча́ть;

2. (о насекомых) загуде́ть, зажужжа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзы́нкаць несов.

1. (издавать звенящий звук) звя́кать, бря́кать, бренча́ть;

2. (о насекомых) гуде́ть, жужжа́ть, зуде́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зы́чны

1. гро́мкий, зы́чный;

2. грам. согла́сный;

з. гук — согла́сный звук;

мя́ккія ~ныя — мя́гкие согла́сные

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сіп I (род. сі́пу) м. (сиплый звук) сип, сипе́ние ср.

сіп II м., зоол. сип

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сіпа́ты си́плый; (о голосе — ещё) оси́плый;

с. гук — си́плый звук;

с. го́лас — си́плый (оси́плый) го́лос

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Звяк ’металічны ці шкляны гук’. Рус. звяк, укр. дзвяк, польск. dźwięk, славен. zvèk, серб.-харв. зве̑н, зве̏ка, балг. звек, макед. ѕвек. Ц.-слав. звѧкъ ’гук’ (XIV ст.). Ст.-рус. звякъ (XVI ст.). Прасл. zvękъ узыходзіць да і.-е. кораня *gʼhu̯en‑ ’гучаць’ з падаўжэннем k (як і zvǫkъ > рус. звук) Покарны, 1, 491; Траўтман, 374; Махэк₂, 720; Фасмер, 2, 88; Шанскі, 2, З, 81. Гл. звінець, звяга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)