запако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запакоўваць — запакаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазапако́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Запакаваць усё, многае. Пазапакоўваць рэчы ў чамаданы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назапако́ўваць сов. (во множестве) запакова́ть; см. запакава́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

назапако́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разм. Запакаваць вялікую колькасць чаго‑н. Назапакоўваць кніг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запакава́ны

1. запако́ванный;

2. разг. заби́тый;

1, 2 см. запакава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запако́ўваць несов.

1. запако́вывать;

2. разг. (наполнять до отказа) забива́ть;

1, 2 см. запакава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запакава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад запакаваць.

2. у знач. прым. Змешчаны ў якую‑н. упакоўку, тару; упакаваны. Праз акно бачу, як двое рабочых.. здымаюць з грузавіка запакаваныя станкі. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заде́лать сов.

1. зала́дзіць; заштукава́ць; (залатать) зала́таць, зала́піць; (забить) забі́ць, мног. пазабіва́ць; (заложить) залажы́ць, закла́сці; (заровнять) зараўнава́ць, мног. пазараўно́ўваць; (замазать) зама́заць, мног. пазама́зваць; (замуровать) замурава́ць, мног. пазамуро́ўваць; (запаковать) запакава́ць;

2. (семена) с.-х. закры́ць, забаранава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

за..., прыстаўка.

I. Утварае дзеясловы са знач.:

1) пачатак дзеяння, напр.: заапладзіраваць, захварэць, закрычаць, заспяваць, забегаць, замахаць;

2) закончанасць, вынік дзеяння або стану, напр.: забяліць, завязаць, запакаваць, засохнуць, зацвярдзець;

3) выхад дзеяння за межы звычайнага або дапушчальнага, напр.: забавіцца, загаварыцца, захваліць;

4) распаўсюджанне дзеяння за якія-н. межы, напр.: заехаць (за дом), зайсці (за сцяну), заслаць (на край свету);

5) адхіленне ўбок ад асноўнага напрамку руху з кароткачасовым спыненнем, напр.: забегчы, заехаць, заглянуць (да знаёмых).

II. Утварае назоўнікі, прыметнікі, прыслоўі са знач.: які знаходзіцца на тым баку чаго-н., ззаду або за межамі чаго-н., напр.: заакіянскі, завуголле, загарадны, задворкі, залетась, заўчора.

III. Утварае якасныя прыметнікі і прыслоўі і абазначае перавышэнне якасці, напр.: завельмі, завузкі, завялікі, замнога, занадта.

IV. Утварае прыслоўі са знач.: у межах таго перыяду, які называецца словам без прыстаўкі; да наступлення новага перыяду, напр.: замалада, засветла, зацемна, зацепла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запанава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак.

1. над чым. Устанавіць сваю ўладу, сваё панаванне. — А ўсё ж, брат, — папрасіў Кастусь, — растлумач ты мне ясней: чаму князі і каралі запанавалі над народам? Якімовіч.

2. Пачаць панскае, бяздзейнае жыццё. — Паны, якіх мы прагналі адсюль, а іх маёмасць і зямлю вам, сялянам, аддалі, ізноў хочуць прыйсці сюды, каб запакаваць у сваіх маёнтках. Нікановіч. // перан. Зажыць заможна і шчасліва. Блізка той дзянёк, калі Шчасна запануем, Станем самі мы людзьмі І край адбудуем. Купала.

3. Настаць, устанавіцца. Калі паднялося сонца, вялікая цішыня запанавала на зямлі. Чорны. Бацька ўкруціў кнот газоўкі, каб яна не вельмі свяціла, і ў хаце запанаваў нейкі казачны паўзмрок — святло газоўкі змяшалася з месячным. Сабаленка.

4. перан. Зрабіцца пануючым, вырашальным. У вершах запанавала задумлівая элегічнасць. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)