заора́ть сов., разг. закрыча́ць, зараўці́, загарлапа́ніць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

возопи́ть сов., уст. залямантава́ць; закрыча́ць; загаласі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завопи́ть сов. залямантава́ць; (закричать) закрыча́ць; (заголосить) загаласі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заголоси́ть сов.

1. закрыча́ць;

2. (запричитать) загаласі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

загарла́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.

Разм. Пачаць гарланіць. // Крыкнуць, закрычаць на ўсё горла. Недзе ўскрыкнуў і загарланіў адзінокі певень. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́сцішнасць, ‑і, ж.

Разм. Уласцівасць вусцішнага; цішыня, спакой. Лес поўніўся такой вусцішнасцю, што хацелася, як малому, дурасліва паваліцца ў снег ці закрычаць на ўвесь свет! Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вскрича́ть сов.

1. кры́кнуць, закрыча́ць;

2. (позвать) уст., прост. паклі́каць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́зверыцца ’закрычаць са злосцю’; ’паглядаць зверам’ (БРС, Шат., КТС, Некр., Янк. Мат., Янк. II, Жд., 1, Інстр. III, Клім.). Да звер. Параўн. таксама звярэць, азвярэць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прогорла́нить сов., прост.

1. загарлапа́ніць, закрыча́ць;

2. (некоторое время) прагарлапа́ніць, пракрыча́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

проора́ть сов., прост.

1. закрыча́ць, кры́кнуць;

2. (некоторое время) пракрыча́ць, прараўці́, прагарлапа́ніць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)