настраля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., каго-чаго.

Застрэліць, забіць у якой-н. колькасці.

Н. дзічыны.

|| незак. настрэ́льваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзічы́на, -ы, ж.

1. зб. Дзікія звяры і птушкі як прадмет палявання.

Лясная д.

2. Мяса дзікіх жывёл і птушак.

Насмажыць дзічыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ягдта́ш, ‑а, м.

Паляўнічая сумка для дзічыны. А ў апошні раз [Даніла Сямёнавіч] ягдташ качак прынёс. Аношкін.

[Ням. Jagdtasche.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папастраля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е і папастрэ́льваць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што, чаго і без дап. (разм.).

Страляць многа, неаднаразова; пастраляць, настраляць многа каго-, чаго-н.

П. дзічыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

настраля́ць сов. настреля́ть; наби́ть;

н. дзічы́ны — настреля́ть (наби́ть) ди́чи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́сыпка ’дзеянне па дзеяслову высыпаць’; ’хвароба скуры, восыпка’ (БРС, Яруш.); ’палатняная дзяруга, на якую высыпаюць, сушыць зерне’ (Янк. Мат.); ’раптоўнае з’яўленне ў якім-небудзь месцы ў вялікай колькасці лепшых парод дзічыны: вальдшнэпаў, бакасаў і г. д.’ (Дэмб., 2). Рус. вы́сыпка ’раптоўнае з’яўленне дзічыны’, укр. ви́сипка ’сып’, польск. wysypka ’тс’. Да высыпаць з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адстраля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак.

1. каго. Забіць (з прамысловай або якой‑н. іншай мэтай) на паляванні пэўную колькасць якой‑н. дзічыны.

2. Скончыць, перастаць страляць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адстрэ́л, -лу м., охот. отстре́л;

атрыма́ць дазво́л на а. дзічы́ны — получи́ть разреше́ние на отстре́л ди́чи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Трок ‘уюк’ (Ласт.), тро́кі ‘металічныя кольцы для прывязвання ўпаляванай дзічыны’ (Цярохін, Охота), трочыць ‘уючыць’ (Ласт.), ст.-бел. трокъ, торкъ ‘раменьчык каля задняй лукі сядла для прывязвання чаго-небудзь’ (ГСБМ). Запазычана з польск. trok ‘тс’, гл. тарак, тарокі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каба́ний

1. (о дикой свинье) кабано́ў, дзічы́ны, дзіко́ў;

2. (о самце домашней свиньи) парсючы́ны; вепручы́ны; (притяжательное) парсюко́ў, кабано́ў, вепруко́ў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)