днём, прысл.

У дзённы час, удзень.

Д. ішла падрыхтоўка да спектакля.

◊

Днём з агнём (не знайсці) (разм.) — пра што-н. далёка закінутае, схаванае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рацыён, -у, мн. -ы, -аў, м.

Норма харчовага забеспячэння для людзей і корму для жывёлы на пэўны тэрмін.

Дзённы р.

|| прым. рацыённы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перламу́траўка, ‑і, ДМ ‑раўцы; Р мн. ‑равак; ж.

Дзённы матыль з бліскучымі перламутравымі крапінкамі пад крыламі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́пніца, ‑ы, ж.

Белы дзённы матылёк сямейства бялянак, вусень якога можа наносіць шкоду агародным і дэкаратыўным раслінам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

днём, прысл.

У дзённы час, удзень. Днём мы знаходзіліся ў вялікім дзедавым пакоі. Бядуля.

•••

Днём з агнём не знойдзеш гл. знайсці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адміра́л, ‑а, м.

1. Воінскае званне вышэйшага каманднага саставу ў ваенна-марскім флоце. // Асоба, якая мае такое званне.

2. Вялікі дзённы матыль сямейства німфалід.

[Ад араб. amir al-bahr — уладар мора.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тоўстагало́ўка, ‑і, ДМ ‑лоўцы; Р мн. ‑ловак; ж.

1. Муха з вялікай галавой і кароткімі вусамі.

2. Дзённы матыль з вялікай галавой і кароткімі крыламі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паўсядзённы ’штодзённы, пастаянны’ (ТСБМ). З па‑ (< прасл. po‑), ‑усё (< прасл. vьsь‑) і ‑дзённы (< прасл. dьnʼьnьjь). Параўн. ст.-рус. повседенный (повьсьдньныи) ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

удо́й, ‑ю, м.

Колькасць малака, надоенага за адзін раз або за які‑н. перыяд часу. Ранішні ўдой. Сутачны ўдой. Радавы ўдой. □ [Вера] прынесла з пограба ўчарашні дзённы і вячэрні ўдой, зліла разам у бітон і сказала мужу: — Адзінаццаць літраў. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ша́шачніца, ‑ы, ж.

1. Квадратная дошка з клеткамі двух колераў для гульні ў шашкі і шахматы.

2. Скрынка для захоўвання шашак, якая з’яўляецца звычайна і шашачнай дошкай. Сабраць шашкі ў шашачніцу.

3. Дзённы матыль з рыжай афарбоўкай крылаў і радамі чорных плям на іх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)