гарба́ціць, ‑бачу, ‑баціш, ‑баціць; незак., што.

Разм. Тое, што і горбіць. Гарбаціць спіну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карба́ціць ’карабіць, гнуць’ (Яруш., Гарэц.), ’горбіць’ (Юрч.), ’карбаціцца’ (Гарэц.). Значэнне ’горбіць’ паказвае, што карбаціць можна разглядаць як кантамінацыю карабаціць (< korbatъ < korbъ — Трубачоў, Эт. сл., 11, 51) і гарбаты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зго́рбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., каго-што.

1. Зак. да горбіць.

2. Зрабіць гарбатым, сутулаватым. Старасць згорбіла чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суту́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак., што.

Рабіць сутулаватым; горбіць. Чалавек ён быў яшчэ не стары.., але хадзіў заўсёды квола, па-старэчаму; і ходзячы, і стоячы, сутуліў шырокую .. спіну. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)