Глабо́каглыбока’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. глабіна́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Раскавялі́ць ’рассячы, разваліць, глыбока параніць’ (ТСБМ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фіёрд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Вузкі, з крутымі і высокімі берагамі марскі заліў, які глыбока ўразаецца ў сушу.

Скандынаўскія фіёрды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

праткну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні; -ну́ты; зак., каго-што.

Пракалоць глыбока, наскрозь.

П. шпількай палец.

|| незак. пратыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамёрзлы і праме́рзлы, -ая, -ае.

1. Які прамёрз.

Яны вярнуліся з дарогі галодныя і прамёрзлыя (прамерзлыя).

2. Замёрзлы, зледзянелы наскрозь.

Глыбока прамёрзлая (прамерзлая) зямля.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́хкаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Усклікваць «вох», глыбока ўздыхаць, выказваючы пачуццё жалю, болю і пад.

|| аднакр. во́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. во́хканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уду́млівы, -ая, -ае.

1. Схільны глыбока мысліць, унікаць у сэнс чаго-н.

У. пісьменнік.

Удумліва (прысл.) аналізаваць.

2. Які выяўляе такую здольнасць.

Удумлівыя вочы.

|| наз. уду́млівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пе́пел по́пел, -лу м., мн. нет;

посыпа́ть го́лову пе́плом глыбо́ка смуткава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інты́мны, -ая, -ае.

1. Глыбока асабісты, патаемны, сардэчны, шчыры; які датычыцца пачуццяў.

Інтымная размова.

Інтымная лірыка.

2. Які датычыцца палавога жыцця, сексуальных адносін.

Інтымныя паслугі.

|| наз. інты́мнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уе́длівы, -ая, -ае.

1. Здольны глыбока пранікаць, уядацца ў што-н.

У. пах.

Уедлівая фарба.

2. перан. Які ўнікае ва ўсе дробязі; прыдзірлівы.

У. чалавек.

У. характар.

|| наз. уе́длівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)