Verbum

віна́, -ы́, мн. ві́ны і (з ліч. 2, 3, 4) віны́, він, ж.

1. Нядобры ўчынак, правіннасць.

Разумець сваю віну.

Даказаць віну.

2. адз. Прычына, крыніца чаго-н. (неспрыяльнага).

Па чыёй-н. віне (гэта значыць з-за каго-н.).

віно́, -а́, мн. ві́ны, він і -аў, н.

Алкагольны напітак, прыгатаваны з ягад, садавіны.

Чырвонае в.

Вінаградныя віны.

Сталовае в.

|| памянш. вінцо́, -а́, н. (разм.).

|| прым. ві́нны, -ая, -ае.

В. пах.

В. склеп.

○

Вінныя ягады — сушаныя плады фігавага дрэва.

прабачэ́нне, -я, н.

1. гл. прабачыць.

2. мн. -і, -яў. Дараванне віны, паблажлівасць за правіннасць.

Прашу прабачэння.

невінава́ты, -ая, -ае.

Які не мае за сабой віны; які не мае дачынення да злачынства.

|| наз. невінава́тасць, -і, ж.

мартырало́г, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

1. Зборнік сярэдневяковых аповесцей пра хрысціянскіх мучанікаў.

2. Спіс ахвяр без віны замучаных, пакараных смерцю.

шыпу́чы, -ая, -ае.

1. Які ўтварае шыпенне.

Шыпучая змяя.

2. Які пеніцца і злёгку шыпіць ад выдзялення вуглякіслага газу (пра напіткі).

Шыпучыя віны (штучна газіраваныя).

|| наз. шыпу́часць, -і, ж.