вільго́тна-экватарыя́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вільго́тна-экватарыя́льны |
вільго́тна-экватарыя́льная |
вільго́тна-экватарыя́льнае |
вільго́тна-экватарыя́льныя |
| Р. |
вільго́тна-экватарыя́льнага |
вільго́тна-экватарыя́льнай
вільго́тна-экватарыя́льнае |
вільго́тна-экватарыя́льнага |
вільго́тна-экватарыя́льных |
| Д. |
вільго́тна-экватарыя́льнаму |
вільго́тна-экватарыя́льнай |
вільго́тна-экватарыя́льнаму |
вільго́тна-экватарыя́льным |
| В. |
вільго́тна-экватарыя́льны (неадуш.)
вільго́тна-экватарыя́льнага (адуш.) |
вільго́тна-экватарыя́льную |
вільго́тна-экватарыя́льнае |
вільго́тна-экватарыя́льныя (неадуш.)
вільго́тна-экватарыя́льных (адуш.) |
| Т. |
вільго́тна-экватарыя́льным |
вільго́тна-экватарыя́льнай
вільго́тна-экватарыя́льнаю |
вільго́тна-экватарыя́льным |
вільго́тна-экватарыя́льнымі |
| М. |
вільго́тна-экватарыя́льным |
вільго́тна-экватарыя́льнай |
вільго́тна-экватарыя́льным |
вільго́тна-экватарыя́льных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
мо́кра, безас., у знач. вык.
Вільготна, сыра.
На вуліцы мокра.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вла́жно нареч., безл., в знач. сказ. вільго́тна;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мо́кра,
1. Прысл. да мокры.
2. безас. у знач. вык. Вільготна, сыра. На дварэ было мокра і зябка. Лобан. На поплаве было мокра, сцежка вілася на ім слізкая і вільготная. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вільго́тны ’сыры, мокры, пранізлівы’ (Шат., Нас.), ст.-бел. вилкготный, вильготный (з XVII ст.). Запазычаны з польск. мовы (Шатэрнік, 46; Булыка, Запазыч., 63). Сюды ж прыслоўе вільго́тна ’насычана вільгаццю’ (КТС, Касп.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ёдка ’холадна і вільготна’ (Бяльк., ТСБМ), ёдкі ’пранізліва халодны’ (напр., аб вадзе) (Мат. Гом.), ёдка ’балюча ад холаду; колкі мароз’ (Гарэц., Др.-Падб.). Арэал распаўсюджання — уласна беларускі (усходнія раёны). Рус. смал. ёдко ’холадна’. Ці не звязана з едкі < есці? Параўн. кусачы мароз.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прасве́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Незак. да прасвяціць.
2. Свяціцца праз што‑н. Сонца прасвечвае між ствалоў сосен. В. Вольскі.
3. Віднецца праз што‑н. У адным месцы праз страху прасвечвала неба. М. Стральцоў. Праз рэдкую бародку прасвечваў раздвоены падбародак. Пестрак. // перан. Выяўляцца, станавіцца прыкметным (пра якое‑н. ўнутранае пачуццё, стан, якасць і пад.). Вочы, здавалася, яшчэ больш запалі, пацямнелі, твар паблажэў, але на ім выразна прасвечвала незвычайнае хваляванне і радасць. Алешка.
4. Прапускаючы праз сябе святло, здавацца празрыстым. Часам .. [рука] засланяе святло лучыны, і тады мне здаецца, што пальцы прасвечваюць наскрозь. Асіпенка. / Пра што‑н. вельмі старое, парванае. [Жанчыну] непакоіла тое, што пачаліся дажджы, ноччу ў шалашы было холадна і вільготна, ён сям-там пачаў прасвечваць. Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)