выхо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выхаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адшко́ліць

‘навучыць, выхаваць, вымуштраваць каго-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адшко́лю адшко́лім
2-я ас. адшко́ліш адшко́ліце
3-я ас. адшко́ліць адшко́ляць
Прошлы час
м. адшко́ліў адшко́лілі
ж. адшко́ліла
н. адшко́ліла
Загадны лад
2-я ас. адшко́ль адшко́льце
Дзеепрыслоўе
прош. час адшко́ліўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абшліфава́ць, -фу́ю, -фу́еш, -фу́е; -фу́й; -фава́ны; зак.

1. што. Пашліфаваць што-н. з усіх бакоў.

А. камень.

2. перан., каго. Выхаваць, зрабіць больш абыходлівым, вытрыманым (разм.).

А. маладога чалавека.

|| незак. абшліфо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выхава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выхоўваць ​1 — выхаваць.

2. Агульнае развіццё, культура чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́каваць, -кую, -куеш, -куе; -куй; -каваны; зак.

1. што. Куючы, зрабіць што-н.

В. серп.

2. перан., каго-што. Цярпліва стварыць, выхаваць (высок.).

В. непераможную армію.

В. новыя кадры.

|| незак. выко́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. выко́ўванне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абелару́сіць, ‑рушу, ‑русіш, ‑русіць; зак., каго-што.

1. Выхаваць у традыцыях беларускага нацыянальнага характару і нацыянальнай культуры.

2. Надзяліць рысамі, уласцівымі беларусу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́манежыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., каго.

Разм. Строга выхаваць, прывучыць да парадку, дысцыпліны; вымуштраваць. Выманежыць дзяцей. □ Антон так ужо быў выманежыў сваіх хлопцаў. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́хаваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад выхаваць.

2. у знач. прым. Які ўмее добра паводзіць сябе, ветлівы. [Дзеці] рабілі ўражанне выхаваных і дысцыплінаваных хлопчыкаў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бесхрыбе́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае няцвёрды характар; няўстойлівы, беспрынцыповы. [Нагорны:] «Неабходна перш за ўсё ў сабе выхаваць пільнасць, нянавісць да ворага і вялікую любоў да сваіх людзей, якія апынуліся ў няволі. Іначай, які з мяне палітбаец, — бесхрыбетны чалавек». Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пеставаць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., каго-што.

1. Клапатліва ўзгадаваць, выняньчыць. Нягожа [Цупрону] пакідаць адну старую маці, якая выпеставала і ўзрасціла яго. Лупсякоў.

2. перан. Выхаваць, вынасіць. Герой хацеў бы бачыць жыццё пабудаваным згодна з тымі ідэаламі, якія выпеставаў ён у сваёй душы. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)