Вы́дма ’дзюна, пясчаны ўзгорак’ (БРС), вы́дзьма ’тс’ (Яшк., капыл.); ’частка засеянага поля, занесеная пяском, пясчанае поле’ (Выг. дыс., малар.). Укр. вы́дма ’пясчанае месца, з якога ў ветраную пагоду заносіць пяском суседнія палі’, польск. wydma ’дзюна, асабліва на марскім беразе; месца, занесенае пяском’, каш. vidma ’гарыстае і неўрадлівае поле’. Да дзьмуць, выдзьмуць (гл. Брукнер, 86). Форма выдма (параўн. рэгулярнае выдзьма ад выдзьмуць) можа быць і запазычаннем з польск. wydma. Параўн. яшчэ польск. dmy ’дзюны’ ад таго ж кораня.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
павыдзіма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Выдзьмуць з чаго‑н. усё, многае. Патап моўчкі некалькі разоў перасыпаў у шурпатых далонях ячменныя зярняткі, павыдзімаў з іх усе асцюкі і неяк шчасліва-пераможна ўзняў вочы. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́дуть сов.
1. вы́дзьмуць, мног. павыдзіма́ць;
ве́тер вы́дул всё тепло́ из ко́мнаты ве́цер вы́дзьмуў усё цяпло́ з пако́я;
2. (губами) вы́дзьмухаць, мног. павыдзьму́хваць, однокр. вы́дзьмухнуць;
вы́дуть пе́пел из тру́бки вы́дзьмухаць по́пел з лю́лькі;
вы́дуть пыли́нку вы́дзьмухнуць пылі́нку;
3. (изготовить что-л. путём дутья) техн. вы́дзьмуць, мног. павыдзіма́ць;
вы́дуть буты́ль из стекла́ вы́дзьмуць бу́тлю са шкла;
4. (выпить содержимое сосуда) прост. вы́жлукціць, вы́дундзіць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)