чырванафло́цец, -ло́тца, мн. -ло́тцы, -ло́тцаў, м.
Воінскае званне радавога саставу Ваенна-Марскіх Сіл СССР (з 1935 г. да 1946 г., калі яно было заменена званнем «матрос»).
|| прым. чырванафло́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ма́ршал, ‑а, м.
1. Воінскае званне, якое асабіста прысвойваецца Прэзідыумам Вярхоўнага Савета СССР выдатным асобам вышэйшага каманднага саставу. Маршал Савецкага Саюза. // Асоба, якая мае такое званне.
2. Вышэйшы ваенны чын або воінскае званне ў арміях некаторых дзяржаў. // Асоба, якая мае такі чын, такое званне.
[Фр. maréchal.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заста́ва, -ы, мн. -ы, -та́ў, ж.
1. Месца ўезду ў горад, пункт кантролю прывазных грузаў і прыезджых (гіст.).
2. Воінскае падраздзяленне, якое ахоўвае дзяржаўную граніцу.
Пагранічная з.
|| прым. заста́ўны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
генера́л, -а, мн. -ы, -аў, м.
Воінскае званне вышэйшага каманднага складу ўзброеных сіл, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
Г.-маёр.
Г.-лейтэнант.
Г.-палкоўнік.
Г. арміі.
|| прым. генера́льскі, -ая, -ае.
Генеральскія пагоны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ма́ршал, -а, мн. -ы, -аў, м.
Воінскае званне, вышэйшае за генеральскае, якое прысвойваецца за выдатныя заслугі ў кіраўніцтве войскамі, а таксама асоба, якая мае такое званне.
М. бранятанкавых войск.
Галоўны м. авіяцыі.
|| прым. ма́ршальскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мі́чман, ‑а, м.
1. Воінскае званне старшынскага саставу ў Ваенна-марскім флоце СССР, якое існавала з 1940 да 1971 г. З 1972 года — воінскае званне ваеннаслужачых ВМФ СССР, якія, адслужыўшы абавязковую воінскую службу, наступілі ў якасці спецыялістаў у Ваенна-марскі флот. // Асоба, якая носіць такое званне.
2. Першы афіцэрскі чын у флоце царскай Расіі.
[Англ. midshipman.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ві́цэ-адміра́л, ‑а, м.
Воінскае званне вышэйшага каманднага саставу ваенна-марскога флоту, сярэдняе паміж контр-адміралам і адміралам. // Асоба, якая мае такое званне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мі́чман ’воінскае марское званне’ (ТСБМ). З рус. ми́чман (з 1710 г.) ’малодшы лейтэнант у флоце’, якое з англ. midshipman ’марскі кадэт’ (Фасмер, 2, 630; Крукоўскі, Уплыў, 83).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адміра́л, ‑а, м.
1. Воінскае званне вышэйшага каманднага саставу ў ваенна-марскім флоце. // Асоба, якая мае такое званне.
2. Вялікі дзённы матыль сямейства німфалід.
[Ад араб. amir al-bahr — уладар мора.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ма́ршал ’воінскае званне вышэйшага каманднага саставу’, ’губернскі прадвадзіцель дваранства’ (ТСБМ, Нас.). Запазычана з рус. мовы, у якой маршал з с.-в.-ням. marschalc ’стайнік’ (Фасмер, 2, 576; Крукоўскі, Уплыў, 82).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)