Verbum

крыгахо́д, -у, М -дзе, м.

Рух лёду па цячэнні рэк вясной (у час раставання) і восенню (у час замярзання).

|| прым. крыгахо́дны, -ая, -ае.

азі́мы, -ая, -ае.

1. Які высяваецца, прарастае і кусціцца восенню, зімуе пад снегам, а потым летам спее.

Азімая пшаніца.

2. у знач. наз. азі́мыя, -ых.

Падкормка азімых.

яравы́, -а́я, -о́е.

1. Пра злакі: які высяваецца вясной і выспявае летам ці восенню ў год сяўбы.

Яравая пшаніца.

Уборка яравых (наз.).

2. Засеяны такімі злакамі.

Я. палетак.

лістапа́д, -а і -у, М -дзе, м.

1. -а. Адзінаццаты месяц каляндарнага года.

Пачатак лістапада.

2. -у. Ападанне лісця восенню, а таксама час гэтага ападання.

|| прым. лістапа́дны, -ая, -ае (да 2 знач.).

зіма́, -ы́, мн. зі́мы і (з ліч. 2, 3 і 4) зімы́, зім, ж.

Самая халодная пара года паміж восенню і вясной.

Снежная з.

Рыхтавацца да зімы.

|| прым. зімо́вы, -ая, -ае і зі́мні, -яя, -яе.

бага́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек, які валодае вялікім багаццем.

2. (з вялікай літары). Народнае свята ўраджаю, якое адзначаюць восенню.

Б. з агарода прагнаў, ды ў гумно загнаў (прыказка).

|| ж. бага́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 1 знач.).

аддава́ць¹, 1 і 2 ас. не ўжыв., -дае́; незак.

1. чым (разм.). Мець які-н. прысмак, пах і пад.

Бочка аддае рыбай.

2. перан. Нагадваць што-н., мець адценне, рысы чаго-н.

У канцы жніўня ночы аддавалі ўжо восенню.

Думка аддае даўніной.