живо́т​I жыво́т, -вата́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мінера́льны минера́льный;

~ныя бага́цці — минера́льные бога́тства;

~ная вада́ — минера́льная вода́;

~ная ва́та — минера́льная ва́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ватт эл. ват, род. ва́та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гіграскапі́чны, ‑ая, ‑ае.

Здольны лёгка паглынаць вільгаць. Гіграскапічная вата.

[Ад грэч. hygrós — вільготны і skopéō — назіраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пракладны́, ‑ая, ‑ое.

Прызначаны для пракладкі (у 2 знач.), які з’яўляецца пракладкай. Пракладная вата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ват ’ват валочаць па затокам (лавіць рыбу)’ (Серб.), ва́та (Шат.). Параўн. рус. ва́та ’сетка для лоўлі рыбы’, укр. ва́та ’тс’, польск. wata. Першакрыніцай з’яўляецца ням. Wate ’тс’ (аб ням. слове Клюге, 842), а паводле Рудніцкага, 1, 324, запазычанне прама з с.-в.-ням. wate (Шалудзька (Нім., 25) лічыўся з пасрэдніцтвам польск. wata < с.-в.-ням. Wate, wade). У форме вата слова зафіксавана ў ст.-бел. мове (з XVI ст.); Булыка (Запазыч., 57) бачыць першакрыніцу ў ням. Watta (?). Бел. форму ват (калі гэта не памылковы запіс) вытлумачыць цяжка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лігні́н, ‑у, м.

Спец.

1. Багатае вугляродам рэчыва, якое змяшчаецца ў драўніне.

2. Матэрыял у выглядзе тонкай слаістай паперы, вырабленай з драўніны; драўнінная вата.

[Ад лац. lignum, ligni — дрэва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэлюло́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да цэлюлозы, прызначаны для вырабу цэлюлозы. Цэлюлозная вата. □ А на самай лукавіне Амура будуецца буйнейшы на ўсходзе цэлюлозны камбінат. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ба́ўна 1 ’вата’. Гл. ба́ваўна.

Ба́ўна 2 ’марудна’, ба́ўны. Гл. ба́віцца 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэгава́нне ’матэрыял, якім пакрываецца вата пры пашыве ватняга адзення’ (шальч., Сл. ПЗБ). Гл. рыгаванне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)