вале́нне ср.
1. ва́лка ж., валя́ние;
2. ва́лка ж., валя́ние, ува́лка ж., битьё, ката́ние;
1, 2 см. валі́ць III
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Валва́ ’хваля, вадзяны грэбень, падняты ветрам’ (Яшк.). З валка з асіміляцыяй в‑н > в‑в.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ва́льчыць ’змагацца, біцца, ваяваць’ (КЭС). З польск. walczyć (Жураўскі, SOr, 1961, 40; Булыка, Запазыч., 55; Кюнэ, Poln., 113). Гл. валка 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Валі́ць 1 ’прымушаць упасці, перакульваць’ (БРС). Рус. валить, укр. валити, польск. walić, в.-луж. walić, н.-луж. waliś ’круціць’, чэш. valiti ’каціць’, славац. váľať ’валіць (дрэва)’, балг. ва́лям, макед. валка ’валяць, катаць’, серб.-харв. ва́лјати, славен. valíti, ст.-слав. валити. І.‑е. паралелі: літ. võlioti ’катаць’, лат. uolît ’катаць, круціць’, ст.-інд. válati ’ён круціцца, паварочваецца’, ст.-в.-ням. wuolên ’качаць’, лац. volvo ’катаю, кручу’, грэч. ἐλύω ’катаю, закручваю’. Гл. вал 2 у Фасмера, 1, 268. Параўн. Шанскі, 1, В, 12; Брукнер, 599–600; БЕР, 1, 116–117; Скок, 3, 562–563.
Валі́ць 2 ’вырабляць з воўны’ (Бяльк.); ’качаць, збіваць сукно’ (КЭС), валка (тканіны) (КТС). Да валіць 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
выва́льванне I ср.
1. выва́ливание, вы́валка ж.;
2. выкла́дывание; высыпа́ние, вы́сыпка ж.;
3. разг. высо́вывание;
1-3 см. выва́льваць I
выва́льванне II ср. выва́ливание, валя́ние, ва́лка ж.; см. выва́льваць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спуска́нне ср.
1. в разн. знач. спуска́ние; опуска́ние;
2. разг. ва́лка ж.;
3. сба́вка ж.;
4. спуска́ние, све́шивание;
5. перен. спуск м.; проще́ние;
6. стол. фугова́ние; подго́нка ж.; приго́нка ж.;
7. испуска́ние;
1-7 см. спуска́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)