малакаго́нны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які садзейнічае багатаму выдзяленню малака. [Варанецкі:] — Васіль Міхайлавіч, бручка — багаты корм. Не першы год сеем. Малакагонны. Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Буксінка ’бручка, Brassica napus L.’ (маг., Кіс.). Бясспрэчна, мясцовае ўтварэнне (няма ў іншых мовах і суседніх дыялектах). Паколькі бручка часта носіць розныя, яўна новыя назвы (параўн., напр., немка, чыгірынка), у тым ліку і па колеру (сінюха), то можна меркаваць пра сувязь з прыметнікам тыпу рус. дыял. букси́новый ’чырвона-жоўты або цёмна-аранжавы’ (< фукси́н < ням.). Адсюль буксінка ’бручка’. Параўн. бу́кса 2 ’бручка’. Гл. Краўчук, БЛ, 1973, 3, 56.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кілу́ша ’бручка’ (Мат. СОС). Параўн. кілаватка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мандра ’бручка’ (Мікуц.). Няясна. Да мандрагора (?).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кузю́ка ’кармавая бручка’ (Сл. паўн.-зах.). Да каза (гл.)?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кілава́тка ’бручка, Brassica hapus L.’ (Кіс.). Да кіла 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ры́жанка ’бручка’ (БДА, 859). Ад ры́жы (гл.) па колеры карняплода.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вэ́мбрух ’бручка’ (ДАБМ, 858, Інстр. II). Слова няяснага паходжання. Напэўна, запазычанае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)