гудро́н, ‑у, м.

Чорнае смалістае рэчыва — астатак, які атрымліваецца пры перагонцы нафты.

[Фр. goudron.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оста́ток м.

1. (излишек, оставшийся от чего-л.) рэ́шта, -ты ж.; рэ́шткі, -каў ед. нет, аста́так, -тку м.;

2. (оставшаяся часть, конец) аста́ча, -чы ж., аста́так, -тку м.;

оста́ток жи́зни аста́так жыцця́;

3. мат. аста́ча, -чы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перажы́так, -тку, мн. -ткі, -ткаў, м.

Тое, што захавалася ад мінулага і не адпавядае сучасным нормам, астатак устарэлага.

Перажыткі даўніны.

|| прым. перажы́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адло́мак, -мка, мн. -мкі, -мкаў, м.

1. Адламаны кавалак чаго-н.; абломак.

А. касы.

2. перан. Рэшткі таго, што раней існавала.

А. старога свету (перан.: астатак).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дазімава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак.

Прабыць дзе‑н. астатак зімы. Дазімаваць у старой хаце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́льда, нескл., н.

Спец. Астатак, розніца паміж прыходам і расходам рахунку. Сальда гандлёвага балансу.

[Іт. saldo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зрэ́зак, ‑зка, м.

Астатак, абрэзак чаго‑н. [Базыль] вачамі абшукаў прызбу, вуглы і ўбачыў заткнуты пад застрэшак зрэзак бруска. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Аста́нкі ’прах’ (БРС), ’памінкі па нябожчыку’ (Бяльк.). Рус., укр. останки ’прах’, ст.-слав. останъкъ ’астатак’, балг., макед. останка (звычайна ў множным ліку) ’астатак; прах’; серб.-харв. о̀станак, славен. ostânek ’астатак’, ст.-рус. останъкъ ’астатак, спадчына’. Геаграфія і семантыка сведчаць пра магчымасць пашырэння пад стараславянскім уплывам (КЭСРЯ, 315); менш верагодна паралельнае паўднёва-ўсходнеславянскае ўтварэнне. Утворана ад дзеепрыметніка *останъ (КЭСРЯ), які да остати (гл. астацца). Адсюль жа і астанне ’астатак’ (Яруш.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Буйны бакавы адростак, які ідзе ад ствала дрэва.

Абсячы сухія сукі бярозы.

2. У дошцы, бервяне: астатак ад зрэзанага бакавога парастка ствала.

Бервяно з сукамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рудыме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Недаразвіты, астаткавы орган арганізма, які страціў сваё першапачатковае значэнне ў працэсе эвалюцыйнага развіцця.

2. перан. Астатак, рэшткі якой-н. з’явы (кніжн.).

|| прым. рудымента́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)