дальнабо́йны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для стральбы на далёкую адлегласць. Дальнабойная гармата. Дальнабойная артылерыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарнізо́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гарнізона, належыць яму. Гарнізонная артылерыя. Гарнізонная служба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

процімі́нны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для барацьбы з мінамі, які засцерагае ад мін. Процімінная артылерыя. Процімінная сетка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супрацьмі́нны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для барацьбы з мінамі, для засцярогі ад іх. Супрацьмінная артылерыя. Супрацьмінныя сеткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аса́дны воен. оса́дный;

~ная артыле́рыя — оса́дная артилле́рия;

~нае стано́вішча — оса́дное положе́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палявы́, -а́я, -о́е.

1. гл. поле.

2. Які знаходзіцца або які робіцца ў полі (не ў садзе, не ў лесе, не ў гарах).

Палявыя травы.

Палявая мыш.

Палявыя работы.

3. Які мае адносіны да баявых дзеянняў, паходны.

Палявая артылерыя.

Палявая пошта.

П. статут.

Палявая форма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звышдалёкі, ‑ая, ‑ае.

1. Які значна перавышае звычайную, сярэднюю далёкасць чаго‑н. Звышдалёкая дыстанцыя. Звышдалёкая стральба.

2. Тое, што і звышдальнабойны. Звышдалёкая артылерыя.

•••

Звышдалёкая ракета гл. ракета.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

войсково́й вайско́вы;

войсковы́е формирова́ния вайско́выя фармірава́нні;

войсковы́е уче́ния вайско́выя вучэ́нні;

войскова́я артилле́рия вайско́вая артыле́рыя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аса́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да асады ​1 (у 1 знач.), звязаны з асадай. Асаднае становішча. Асадны рэжым. // Прызначаны для асады. Асадная артылерыя. Асадныя вежы.

•••

Асадныя сяляне гл. селянін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зні́шчыцца, ‑чыцца; зак.

Трапіўшы пад згубнае ўздзеянне каго‑, чаго‑н., спыніць сваё існаванне; знікнуць, загінуць. [Бамбардзіроўкай] накрывалася зямля крок за крокам. Так няйначай павінна была знішчыцца артылерыя, што спыніла тут увесь рух на ўсход. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)