расфальцо́ўваць
‘рабіць фальц (расфальцоўваць аконныя рамы); згінаць, згортваць папяровы аркуш’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
расфальцо́ўваю |
расфальцо́ўваем |
| 2-я ас. |
расфальцо́ўваеш |
расфальцо́ўваеце |
| 3-я ас. |
расфальцо́ўвае |
расфальцо́ўваюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
расфальцо́ўваў |
расфальцо́ўвалі |
| ж. |
расфальцо́ўвала |
| н. |
расфальцо́ўвала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
расфальцо́ўвай |
расфальцо́ўвайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
расфальцо́ўваючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сшы́так, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.
1. Сшытыя лісты чыстай паперы ў вокладцы.
Сшыткі ў клетку.
Агульны с.
2. Складзены, але не разрэзаны друкаваны аркуш у кнізе, брашуры і пад. (спец.).
|| прым. сшы́ткавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Схеда ’частка вёскі па некалькі хат’ (мір., Я. Брыль). З польск. scheda ’частка маёмасці, спадчына, атрыманы ў спадчыну кавалак зямлі’, першапачаткова ’картка, аркуш’ з лац. scheda ’аркуш, старонка’, што з грэч. σχίη ’дошчачка, трэска, аддзеленая частка’ (Брукнер, 57; Варш. сл., 6, 43; ЕСУМ, 5, 490).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пераліне́іць, ‑ею, ‑еіш, ‑еіць; зак., што.
1. Разлінеіць нанава, іначай. Пералінеіць аркуш паперы.
2. Палінеіць усё, многае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сфальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.
Спец.
1. Загінаючы і заціскаючы краі, злучыць (металічныя лісты).
2. Сагнуць (друкаваны аркуш) у пэўным парадку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ліне́ены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад лінеіць.
2. у знач. прым. Такі, на якім праведзены лініі для пісьма. Аркуш лінеенай паперы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нованабра́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Толькі што, нядаўна прызваны, набраны (пра войскі, рабочую сілу і пад.).
2. Толькі што, нядаўна набраны (у друкарні). Нованабраны друкарскі аркуш.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
друкава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад друкаваць.
2. у знач. прым. Зроблены друкаваным спосабам; нерукапісны. Друкаваная кніга. // у знач. наз. друкава́нае, ‑ага, н. Тое, што надрукавана. Чытае [Аксён Каль] з друкаванага слаба, а з рукапіснага яшчэ горш. Колас.
3. у знач. прым. Які мае форму надрукаванага. Друкаваныя літары.
4. у знач. прым. Змешчаны ў друку. Друкаваныя варыянты верша.
•••
Друкаванае слова гл. слова.
Друкаваны аркуш гл. аркуш.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
А́ртус ’пасвячоны пасхальны хлеб’ (Рам.). Рус. артос, дыял. артус, укр. артус ’тс’. Ст.-рус. артусъ з XII ст. з грэч. ἄρτος ’хлеб’, уласна ’прыгатаванае’ ад ἀρτύω ’рыхтую’ (Фасмер, 1, 89). Параўн. аркуш 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
фо́ліо, нескл., н.
1. Кніга або часопіс намерам у аркуш або палову аркуша.
2. У рахунковых кнігах — правая і левая старонкі, якія маюць адзін і той жа парадкавы нумар.
[Ад лац. (in) folio.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)