заавансава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; зак., што.

Аплаціць уперад частку кошту якога‑н. гавару, работы. Заавансаваць заказы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апла́чаны

1. опла́ченный;

2. возмещённый, покры́тый;

1, 2 см. аплаці́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

франкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак. і незак., што.

Спец. Аплаціць (аплачваць) наперад перавозку і дастаўку паштовых адпраўленняў, багажу, грузаў.

[Ад іт. francare — вызваляць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апла́та ж.

1. опла́та;

2. возмеще́ние ср.;

1, 2 см. аплаці́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апла́чваць несов.

1. опла́чивать;

2. возмеща́ть, покрыва́ть;

1, 2 см. аплаці́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

возмести́ть сов. (покрыть недостающее) пакры́ць; (оплатить) аплаці́ць; (возвратить) вярну́ць; (компенсировать) кампенсава́ць; (заменить) замяні́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апла́та, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. аплачваць — аплаціць.

2. Грошы (матэрыяльныя каштоўнасці), якія выплачваюцца за што‑н. Пагадзінная аплата. Дадатковая аплата. Аплата працы калгаснікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэклама́цыя, ‑і, ж.

Заява пра недахопы, выяўленыя ў атрыманай прадукцыі або ў выкананай рабоце з патрабаваннем аплаціць страты. На завод плылі рэкламацыі: аўтамабіль бездакорна павінен быў слухацца і ў афрыканскую спёку, і ў сібірскія маразы. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сплаці́ць, сплачу, сплаціш, сплаціць; зак., што.

Разм. Аплаціць, унесці плату, кампенсацыю за што‑н. Каб не блытаць бухгалтэрыю, я сплачу ўвесь доўг адразу. Дубоўка. [Проннікаў:] — Паны суддзі, хоць я ў гэтай справе і не вінаваты, але згодзен сплаціць Зацэпіну чацвёртую частку шкоды. Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ца, -ы, ж.

1. Чалавечая дзейнасць, накіраваная на стварэнне пры дапамозе прылад вытворчасці матэрыяльных і духоўных каштоўнасцей, неабходных для жыцця людзей.

Фізічная п.

Разумовая п.

Людзі працы (працоўныя; высок.). Падзел працы.

Прылады працы.

2. Работа, занятак.

Цяжкая сялянская п.

Аплаціць за працу.

3. мн. -ы, прац. Вынік разумовай дзейнасці, твор.

Навуковая п.

Спіс друкаваных прац.

4. Тое, што і работа (у 3 знач.).

Хадзіць на працу.

|| прым. працо́ўны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Працоўная кніжка (дакумент аб працоўным стажы).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)