адлі́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адлічваць — адлічыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адлі́чаны
1. отсчи́танный;
2. отчи́сленный, вы́чтенный;
1, 2 см. адлічы́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адлічэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. адлічыць.
2. звычайна мн. (адлічэ́нні, ‑яў). Адлічаная сума. Адлічэнні ад абароту. Адлічэнні ў непадзельны фонд.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адлі́чваць несов.
1. отсчи́тывать;
2. (удерживать) отчисля́ть, вычита́ть;
1, 2 см. адлічы́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адлічэ́нне ср.
1. отчисле́ние, вы́чет м.; см. адлічы́ць 2;
2. (отчисленная сумма) отчисле́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наспі́сваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-чаго.
1. Спісаць з напісанага кім‑н. у значнай колькасці. Наспісваць куплетаў са спеўніка.
2. Выбракаваць пры інвентарызацыі ў значнай колькасці.
3. Адлічыць, звольніць многіх (з асабовага складу, уліку чаго‑н.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паадлі́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм.
1. што, чаго і без дап. Адлічыць, выдзеліць пэўную частку чаго‑н. усім, многім або на ўсё, многае. Паадлічваць грошы на пакупкі. Паадлічваць усім па пяць рублёў.
2. каго. Павыключаць усіх, многіх. Паадлічваць непаспяваючых з інстытута.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
отчи́слить сов.
1. адлічы́ць, мног. паадлі́чваць;
отчи́слить ты́сячу рубле́й адлічы́ць ты́сячу рублёў;
2. (уволить) зво́льніць, мног. пазвальня́ць; (исключить) вы́ключыць, мног. павыключа́ць; (передать) перада́ць;
отчи́слить студе́нта за непосеще́ние заня́тий вы́ключыць студэ́нта за ненаве́дванне заня́ткаў;
отчи́слить в распоряже́ние кого́-л. перада́ць у распараджэ́нне каго́-не́будзь;
отчи́слить в запа́с залічы́ць у запа́с;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адсе́яць, ‑сею, ‑сееш, ‑сее; зак., каго-што.
1. Прасейваючы, аддзяліць. Насыпала [маці] свежае жытняй мукі, Пазаддзе адсеяла І асцюкі І доўга пасля, не шкадуючы сілы, Крамянае цеста Мясіла, мясіла. Грахоўскі. // перан. Пазбавіць сваю памяць, свае ўяўленні ад другараднага, неістотнага.
2. перан. У выніку адбору вывесці каго‑н. з ліку, складу чаго‑н., адлічыць.
3. Пасеяць нанава на месцы вымаклага, неўзышоўшага.
4. Закончыць сяўбу. Язэпка ведаў, што як пачынаецца вясна, войт не дасць перадышкі, пакуль не адсеюць усе панскія палеткі. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адсту́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. што. Стукам, ударамі перадаць што‑н. Адступаць мелодыю. Адступаць тэлеграму. // Разм. Надрукаваць на машынцы. Адстукаць старонку тэксту. // Прабіць, адлічыць (пра час). Адстукаў гадзіннік Дванаццаць гадзін, Год новы страсае Сняжок на парозе. Хведаровіч.
2. Прапрацаваць нейкі час (малатком, сякерай, тэлеграфным ключом і пад.). Пайшоў наш хлопец да местачковага шаўца Янкеля.. стукаць малатком, ладзячы атопкі. Адстукае ён там патрэбныя гадзіны і зноў ходзіць па мястэчку. Шахавец. [Мірон Сцяпанавіч Бельскі] тры гады на тэлеграфе адстукаў. Ракітны. // Разм. Перастаць стукаць, спыніць стук.
3. перан. Разм. Адбыць прызначаны тэрмін (зняволення, службы). — Судзіўся? — гледзячы ва ўпор; запытаўся.. [Рыбакоў] у паддопытнага.. — Судзіўся, грамадзянін начальнік. — За што? — Самі ведаеце, самагонку гнаў, тры гады, як піць даць, адстукаў. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)