Verbum

служа́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Жанчына, якая выконвае абавязкі слугі (у 1 знач.).

страхо́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Установа, якая бярэ на сябе абавязкі па выплаце страхавой кампенсацыі страхавальшчыку.

дзяся́цкі, -ага, мн. -ія, -іх, м.

Да рэвалюцыі: выбарная асоба з сялян, якая выконвала паліцэйскія абавязкі; памочнік соцкага.

замяшча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. гл. замясціць.

2. каго (што). Часова выконваць чые-н. абавязкі.

З. загадчыка.

прыслу́жваць, -аю, -аеш, -ае; незак., каму (уст.).

Выконваць абавязкі прыслугі (у 2 знач.).

П. за сталом.

|| наз. прыслу́жванне, -я, н.

міліцыяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Работнік міліцыі (у 1 знач.).

|| прым. міліцэ́йскі, -ая, -ае і міліцыяне́рскі, -ая, -ае.

Міліцэйскія абавязкі.

Міліцыянерскі шынель.

добрасумле́нны, -ая, -ае.

Які чэсна, старанна выконвае свае абавязкі і даручэнні, дбайна, шчыра адносіцца да працы і інш.

Д. працаўнік.

|| наз. добрасумле́ннасць, -і, ж.

выко́нваць, -аю, -аеш, -ае; незак., што.

1. гл. выканаць.

2. Строга прытрымлівацца чаго-н.

В. санаторны рэжым.

3. Здзяйсняць, несці грамадзянскія абавязкі.

В. службу.