Verbum

вы́расці, -сту, -сцеш, -сце; -сцем, -сцеце, -стуць; вы́рас, -сла; зак.

1. гл. расці.

2. з чаго. Стаць большым ростам настолькі, што адзенне стала малое.

В. з касцюма.

3. перан. Удасканальваючыся, дасягнуць больш высокай ступені.

Кампазітар вырас за апошнія гады.

4. Паказацца нечакана, паўстаць перад вачамі.

На парозе вырас сувязны.

Як з-пад зямлі вырас (нечакана паявіўся). Перад падарожнікамі вырас горад.

|| незак. выраста́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

ва, прыназ. з РВМ.

Ужыв. замест прыназ. «у» перад словамі, што пачынаюцца з «у» і ў спалучэнні «ва мне», напр.: ва ўніверсітэце, ва ўзросце, ва ўсіх.

перагрупава́ць, -пу́ю, -пу́еш, -пу́е; -пу́й; -пава́ны; зак., каго-што.

Згрупаваць нанава, іначай.

П. палкі перад наступленнем.

|| незак. перагрупо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. перагрупо́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

сарвігалава́, -ы́, мн. -ло́вы і (з ліч. 2, 3, 4) -лавы́, -ло́ў, м. і ж. (разм.).

1. Гарэза, свавольнік.

2. Адважны чалавек, які ні перад чым не спыняецца.

эсплана́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -на́д (спец.).

1. Шырокая вуліца з адеямі пасярэдзіне.

2. Пустое, незабудаванае месца паміж сценамі крэпасці (уст.).

3. Плошча перад вялікім будынкам.

разгубі́цца, -гублю́ся, -гу́бішся, -гу́біцца; зак.

Страціць на нейкі час рашучасць, здольнасць разумець, дзейнічаць (ад хвалявання, страху, збянтэжанасці); прыйсці ў замяшанне.

Р. перад небяспекай.

|| незак. разгу́блівацца, -аюся, -аешся, -аецца.

стро́іцца¹, стро́юся, стро́ішся, стро́іцца; незак. (разм.).

1. Мець намер, збірацца.

Дзядзька строіўся будаваць хату.

2. Прыбірацца ў прыгажэйшае адзенне (разм.).

Дзяўчаты строіліся ў святочныя сукенкі, круціліся перад люстэркам.

та́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Ручная каляска, якую возяць, трымаючы за ручкі і штурхаючы перад сабой.

Вазіць цэглу на тачцы.

|| прым. та́чачны, -ая, -ае.

кама́ндны, -ая, -ае.

1. гл. каманда.

2. Камандзірскі, які мае адносіны да камандавання.

К. састаў.

○

Камандная вышыня — мясцовасць, якая ўзвышаецца над наваколлем і дае войскам рад пераваг перад праціўнікам.

клі́рас, -а, мн. -ы, -аў, м.

Месца для пеўчых у царкве на ўзвышэнні перад алтаром, з левага і правага боку Царскіх дзвярэй.

Спяваць на клірасе.

|| прым. клі́расны, -ая, -ае.