Verbum

адгуля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; зак.

Разм.

1. Уволю пагуляць, адпачыць. Усе ведалі, што Адарка ў апошні час любіць адгуляцца. Лупсякоў.

2. Адпасвіцца на падножным корме (пра жывёлу). Мой конь, ты добра адгуляўся, Пакуль я ездзіў на машыне, Мой конь, ты добра назбіраўся Дарожкай белай канюшыны. Гаўрусёў.

абхо́джаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад адхадзіць.

2. у знач. прым. Дагледжаны. Абходжаны конь. Абходжаны сад.

ды́хавічны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыхавіцы (у 1, 2 знач.); з дыхавіцай. Дыхавічны конь. Дыхавічнае сапенне.

е́зджаны, ‑ая, ‑ае.

1. Прывучаны для язды, аб’езджаны. Езджаны конь.

2. Па якім многа ездзілі; наезджаны. Езджаная дарога.

заварушы́цца, ‑рушуся, ‑рушышся, ‑рушыцца; зак.

Пачаць варушыцца. // Варухнуцца, зварухнуцца. Як заварушыўся Іван — конь спудзіўся і паскакаў назад. Колас.

залатагры́вы, ‑ая, ‑ае.

Нар.-паэт. З залатой грывай; з грывай залацістага колеру. У садзе залатагрывы конь пасецца. Якімовіч.

разляйца́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Вызваліць ад лейцаў. А конь на ляйчыну наступіў, давялося саскочыць, разляйцаць. Лобан.

седлава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. сядлаць.

2. Спосаб, якім асядланы конь. Вучэбнае седлаванне. Паходнае седлаванне.

упрэ́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які добра ўварыўся, згатаваўся на жары, невялікім агні.

2. Разм. Упацелы, упараны. Упрэлы конь.