Verbum

дво́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Работнік, які падтрымлівае чысціню і парадак на двары і на вуліцы каля дома.

2. Прыстасаванне для механічнага ачышчэння ветравога шкла ў машыне ад снегу, вільгаці, пылу і інш.

|| ж. дво́рнічыха, -і, ДМ -чысе, мн. -і, -чых (да 1 знач.; разм.).

|| прым. дво́рніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).

дво́рніцкая, -ай, мн. -ія, -іх, ж.

Памяшканне для дворніка.

дво́рня, -і, ж., зб.

У часы прыгону: прыслуга ў памешчыцкім доме.

Збеглася ўся д.

дво́рышча, -а, мн. -ы, -рышч і -аў, н. (гіст.).

Месца, дзе раней быў двор, жыллё радавітай асобы.

Радзівілава д.

дву... і двух...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які складаецца з дзвюх адзінак, які мае дзве адзінкі, прыкметы, напр.: двудушны, двурушны, двухгадовы, двухгалосны, двухгорбы, двухгранны, двухкапеечны, двухматорны, двухпакаёвы, двухрогі, двух’ярусны.

двуду́шны, -ая, -ае.

Няшчыры, крывадушны.

Гэта быў д. чалавек.

|| наз. двуду́шнасць, -і, ж.

двуко́ссе, -я, мн. -і, -яў, н.

Спецыяльныя значкі (« » ці “ ”) для выдзялення ў тэксце простай мовы, цытат, загалоўкаў, а таксама слоў, ужытых ва ўмоўным або іранічным сэнсе.

Узяць цытату ў д.

Закрыць д.

двукро́п’е, -я, мн. -і, -яў, н.

Знак прыпынку ў выглядзе дзвюх кропак, размешчаных адна над адной (:).

Паставіць д.

двуру́шнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які знешне выражае адданасць аднаму, а ўпотай дзейнічае супраць.

|| ж. двуру́шніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. двуру́шніцкі, -ая, -ае.

двуру́шніцтва, -а, н.

Паводзіны двурушніка.

Палітычнае д.

|| прым. двуру́шніцкі, -ая, -ае.