двуру́шнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які знешне выражае адданасць аднаму, а ўпотай дзейнічае супраць.

|| ж. двуру́шніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. двуру́шніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)